DEMOCRATISCHE REPUBLIEK CONGO

EUROPEAN POLICE KINSHASA

Duur: medio april 2005 – 31 december 2006
Krijgsmachtdeel: Koninklijke Marechaussee
Aantal militairen: 3

Achtergronden

De Europese Unie voelde zich al langere tijd verplicht om vrede, rust en stabiliteit te brengen in Afrika en speciaal in het gebied rond de Grote Meren. Het had al een belangrijke rol gespeeld om de vrede te handhaven en de veiligheid te bevorderen in de Democratische Reubliek Congo door middel van ‘operatie Artemis’ die in juni 2003 was begonnen. Het doel was om een grote humanitaire ramp en burgeroorlog in de provincie Ituri te voorkomen. In september 2003 was deze operatie afgelopen en werd de volledige verantwoordelijkheden teruggegeven aan de VN-missie MONUC.
Uit vrees voor een escalatie van het conflict en een constante achteruitgang van de veiligheidssituatie in de RDC (Republic Democratie du Congo) en het gezamenlijke verzoek van de Congolese interim regering en MONUC in oktober 2003 besloot de Europese Unie om een politiemissie op te zetten in de hoofdstad Kinshasa.
Het hoofddoel van deze Eupol-Kinshasa missie was om een geïntegreerde politie-eenheid te formeren als onderdeel van een (nieuwe) landelijke politiemacht. De oprichting van deze Unité de Police Integree in de RDC kwam voort uit de eerder in december 2002 ondertekende Pretoria-overeenkomst en de op 29 juni 2003 ondertekende ‘Memorandum betreffende de Veiligheid en het Leger’. Het uiteindelijke totstandkoming van dit politie trainingsproject kwam direct voort uit een Europees Besluit van 9 december 2004 (2004/847/CFSP) maar viel uiteindelijk onder het Europese Ontwikkelingsfonds (EDF). De oprichting van de UPI zou een essentiële factor in het vredesproces en voortgaande ontwikkelingen zijn. De UPI zou in maart 2005 operationeel moeten zijn.

Het mandaat van de Eupol-Kinshasa missie

De EU zal zorg dragen voor de oprichting en komst van een Europese politiemacht die de UPI zal oprichten en trainen. De UPI zal het proces van consolidatie en interne veiligheid te verzekeren. De EU zal de RDC financieel ondersteunen mede door middel van het vertrekken van materiaal ter handhaving van de openbare orde en veiligheid. Ook zal de UPI door de EU worden voorzien van de noodzakelijke bewapening. De Political and Security Committee van de EU besloot de taken van de Eupol-Kinshasa missie nader te definiëren. Als eerste zou er voor de UPI een geschikt trainingscomplex gevonden moeten worden, zonodig moeten worden opgeknapt en dienen als een permanente basis voor deze UPI. Verder zou de Eupol-Kinshasa missie de UPI moeten opleiden. Ook zou de opgeleide UPI moeten worden gemonitord door de Eupol-Kinshasa missie. Ten slotte was het belangrijkste doel om de nieuwe Congolese politiemacht te helpen om de veiligheid van bepaalde staatsinstellingen en instituties te verzekeren gedurende de transitietijd. De transitietijd was de overgangstijd tussen de start van de missie in april 2005 tot aan 10 december 2006 wanneer de nieuwe president volgens de uitslag van de gehouden verkiezingen zou worden geïnstalleerd. De missie zal gaan bestaan uit ongeveer 30 personen (19 politiemensen, 4 internationale stafleden en 6 Congolese burgers). De Portugese superintendent Adilio Custodio werd aangewezen als hoofd van de Eupol-missie. Het budget voor de missie was gedurende de planningsfase en voor het jaar 2005 vastgesteld op € 4.370.000,- De Eupol-missie eindigde per 1 juli 2007. Al vanaf de start van de missie waren Canada en Turkije uitgenodigd om een politiewaarnemer naar deze missie sturen. Voor de verkieizingen in juni 2006 werd de missie nog eens versterkt met politiemensen uit Angola, Mali en Roemenië.

Het Nederlandse aandeel in de Eupol-Kinshasa missie

In april 2005 maakte majoor W. Le Rutte van de Koninklijke Marechaussee deel uit van de staf van deze Eupol missie. Hij werkte nauw samen met een Canadees (die als gast participeerde in deze missie) en was vooral belast met logistieke zaken. Zijn missie liep in oktober 2005 af. Op 9 januari 2006 kwamen kapitein C.F.C. Poelma en opperwachtmeester C. Kranenburg de missie versterken. Kapitein Poelma werkte als liaisonofficer nauw samen met een Portugese majoor en hield zich hoofdzakelijk bezig met het onderhouden van de contacten met de staf van de Congolese politie als ook met het schrijven van een grootschalig operatieplan voor de naderende verkiezingen voor de Congolese politie. Opperwachtmeester Kranenburg had als hoofdtaak het monitoren van de UPI nadat deze hun opleiding hadden voltooid.

Bron: Kees Poelma (uw webmaster)

72.

De waterval van Zongo

Deze waterval stond al lang op ons verlanglijstje maar een groot probleem was hoe er te komen want we mogen met onze EUPOL-auto's Kinshasa niet uit. Daar kwam bij dat hij niet naast de deur ligt maar op een afstand van vier uur rijden. Uiteindelijk lukte het met de 'Nissan Prado van de baas' en met een ambassadeauto. Met zijn achten gingen we 's morgens om zeven uur weg. Na ruim een uur kwamen we bij de afslag (foto 1) die ons duidelijk maakte dat we nog 35 km over zandpaden en door de savanne moesten. Dit ging ook prima en er waren stukken weg waar we bijna 50 km per uur konden rijden. We passeerden dorpjes die soms niet meer dan enkele grashutten telden maar overal werden we enthousiast toegezwaaid door vooral kinderen. Maar zodra ze kind af zijn kennen ze nog maar een doel en dat is om ons te laten stoppen om ze wat te geven. Daar konden we niet aan beginnen want dan waren we nu nog onderweg. Het schoot lekker op en na bijna twee uur rijden kwamen we bij de laatste acht kilometer. Deze waren een 'crime'. Hierover deden we ook bijna twee uur. De ingesleten voren in de weg waren zo diep dat het vaak niet harder dan stapvoets ging. Geen wonder dat je deze trip alleen in het droge seizoen in een dag kunt maken. Wanneer later het regenseizoen weer begint kun je er alleen naar toegaan wanneer je er blijft overnachten. Maar bij aankomst waren de laatste 8 kilometer zo weer vergeten want zeker voor ons Nederlanders was de 65 meter hoge waterval indrukwekkend. Iemand vroeg me of Nederland ook watervallen heeft. En ja ... die hebben we. De waterval van Loenen. Hoe hoog was die dan wel niet? Toen ik zei dat ik na het drinken van twee flessen bier en een beetje moeite waarschijnlijk 'hoger kwam' dan de Loenense waterval werd duidelijk dat dit natuurfenomeen niet aan Nederland besteed is.

71.

14 juli

is niet zomaar een normale vrijdag. 's Morgens ging ik met Arito langs de Britse ambassade. Hij is de nieuwe liaison officer voor alle Europese ambassades. Eerst een gesprek met de veiligheidsfunctionaris van deze ambassade maar een aanwezige diplomaat vond het toch ook belangrijk dat de ambassadeur zelf op de hoogte werd gebracht van onze 'know how' en aanwezigheid van EUPOL-collega's op ieder niveau binnen de politie. Dit is om volledig inzicht te hebben over manifestaties en mogelijke problemen op de dag van de verkiezingen tijdig te onderkennen. De PNC heeft dit namelijk niet. Wij hebben een 'salle des operations' waar alle info samenkomt. We kunnen zelfs onbemande vliegtuigen de lucht in (laten) sturen om a la minute luchtopnames te krijgen van de probleemgebieden. De ambassadeur was eerst 'erg druk' maar toen we in zijn prachtige residentie kwamen, hoorden we dat dit nogal meeviel. Uit de openstaande tuindeuren klonk luide klassieke pianomuziek. Een aardige man maar wel 'typical British'.

Terug naar 14 juli. Wanneer je leest 'quatorze juillet' gaat er al gauw een lampje branden en weet je dat dit de nationale Franse feestdag is. Wij van EUPOL waren ook uitgenodigd om vanaf 18.30 uur aanwezig te zijn in de Franse residentie. Denk nu niet dat dit een gewoon tuinfeestje met BBQ was. De residentie van ambassadeur Serre ligt aan de Congorivier met een magnifiek uitzicht. Uiteindelijk waren er 1.400 gasten aanwezig. Hij en zijn vrouw verwelkomden iedereen persoonlijk met een handdruk en een 'bienvenu'. Alerllei dranken werden permanent rondgebracht door het aanwezige personeel. Er was een acrobatengroep, een muziekkapel en een zangkoor die achtereenvolgens het Congolese, het Franse en het Europese volkslied ten gehore bracht. Op de achtergrond in deze 'tuin' stond een verlichte Eiffeltoren afgetekend tegen de donkere nacht. Na de officiele plichtplegingen kon iedereen zich te goed doen aan allerlei hapjes. De champagne vloeide rijkelijk en menigeen ging zich te buiten. Vele militairen waren in uniform present. Het was een uitstekende avond om te netwerken en ik onmoette vele interessante mensen. Na de Franse ambassadeur sprak ik nog even met de Nederlandse ambassadeur en later op de avond toevallig ook nog met de Duitse ambassadeur en zijn echtgenote. Tijdens ons gesprek kwam er plotseling een Congolese man met zijn vrouw die duidelijk te diep in het glaasje had gekeken. Hij greep de hand van de Duitse ambassadeur en veel te luid riep hij; 'bonsoir mon excellence'. Dan zie je de ware diplomaat naar boven komen. Hij besteedde eventjes keurig aandacht aan dit echtpaar maar kon zich netjes wegdraaien zodra de kans zich voordeed. Daar stond ik dan met deze twee opgescheept. Ik kreeg een businesskaartje in mijn handen waarop stond dat hij 'President Directeur General' was van een of ander bedrijf. Hij was ook meerdere malen in Nederland geweest maar zijn zus woonde in Belgie. Blijkbaar had hij van Theo van Gogh gehoord en vroeg hoe dat zat met de 'vreemdelingenhaat' in Nederland. Ik vertelde hem dat we wel wat problemen hebben met de integratie maar dat het overal nogal meeviel. Toen stelde ik hem de volgende vraag: Wanneer een Turk, een Marokkaan en een Antilliaan in dezelfde auto zitten, wie rijdt er dan? Hij gokte op de Turk maar toen ik hem vertelde; 'de politie' daverde er een dusdanige schaterlach door de tuin dat het voor mij ook tijd werd om mij uit de voeten te maken.

70.

'Afstandsgevoel'

Afgelopen zaterdagmorgen (080706) reed ik naar Kasangulu om daar nog een Franse collega te filmen die er schietlessen gaf aan UPI-ers die opgeleid worden tot bodygard. Ik had een beetje zitten 'dromen' en na een uur dacht ik ineens: 'Zou ik er soms al voorbij gereden zijn?' Ik reed over een goede brede weg met niet zoveel verkeer en zag gelukkig iemand langs deze weg lopen. Vele duizenden Congolezen zijn gedwongen om dagelijks grote afstanden te lopen om ergens op een andere bestemming te komen. Ik vroeg hem de weg naar de politie-opleidingsschool in Kasangulu. Hij antwoordde dat het nog 14.5 km was. Opnieuw verbaasde ik me dat hij op deze verlaten plek zo exact kon zeggen hoe ver het nog was. Hij zei nog dat het mogelijk ook 14.4 km kon zijn. Ik bedankte hem vriendelijk en keek op de dagteller van mijn 007. Na 5.1 km was ik op de plaats van mijn bestemming.

69.

Verkiezingscampagne

'Republic Democratique du Congo' is de officiele naam van het land waar Cor en ik verblijven. Nu kun je 'democratique' op dit moment nog rustig eventjes weglaten. Niet de parlementsverkiezingen maar de presidentsverkie-zingen zijn de belangrijkste verkiezingen en die gaan op 30 juli plaatsvinden. Er zijn 33 kandidaten die allen eerst een bedrag van $ 50.000,- hebben gestort om mee te kunnen doen. Dat er inmiddels zowaar een beetje verkiezingskoorts begint te ontstaan, is te zien aan de vele spandoeken die inmiddels in Kinshasa zijn opgehangen.

68.

'Losse handel'

Degene die mijn laatste email hebben gekregen weten inmiddels dat ik een beetje in de 'losse handel' zit en dat bevalt me wel. Heb ik laatst voor Euro 300.000 zestien Nissan Frontiers gekocht, de afgelopen week ging ik weer heel iets anders doen. We krijgen vele nieuwe collega's in onze missie en die moeten allemaal onderdak zien te vinden. Ik ben dus op onderzoek geweest naar 20 hotels en vele appartementen en huizen. Met de hotels ging het nog wel maar de goedkoopste was $ 60,- per dag en die was meer geschikt om er eens een groot kampvuur van te maken. Met de komst van de vele NGO's en vele verkiezingswaarnemers is er een groot gebrek aan woonruimte waardoor de prijzen de lucht in schieten. Toch vond ik toevallig een geheel nieuw op te leveren appartementencomplex voor zestien personen (foto rechtsonder). Bijna alle meubels stonden er inmiddels in alleen was het wachten nog op bankstellen die nog in de haven van Matadi staan ten gevolge van een staking. Ik besloot direct 'zaken' te doen en na een half uurtje onderhandelen waren we het eens: $ 11.000,- per maand voor het hele complex. De appartementen verschillen nogal qua grootte maar dat mogen de eerstkomende Fransen, een Roemeen, een Turk een Deen en een Brit zelf gaan uitvechten. Verder was er een Franse collega die een nieuwe motor via het internet wilde kopen in Duitsland maar helaas sprak hij geen Duits. Of ik hem kon helpen. Natuurlijk.... Ik belde naar Duitsland en vertelde dat ik als Hollander vertaalde voor een Fransman die een nieuwe Honda Goldwing 1800 motor wilde kopen en dat ik belde vanuit Kinshasa (Congo). De verbinding werd direct weer verbroken. Deze Duitser dacht natuurlijk ook ..... waar staat de camera? Maar na een nieuwe poging kwam alles in orde en kon de Fransman het geld overmaken en ik verder alles bespreken. Ook dit lukte. Er zijn inmiddels extra foto's naar Kinshasa gestuurd en het transport naar Frankrijk is geregeld. 'Losse handel' dus.

67.

Het WK-voetbal

Meerdere keren kreeg ik de vraag of we het WK-voetbal een beetje kunnen volgen in Kinshasa. Nou wat dacht je wat. Op het hoofdkwartier van EUPOL hangt een grote beamer in de hal van het gebouw waarop we iedere wedstrijd kunnen zien die we maar willen. De 'Chef de Mission' had bedacht dat ieder land dat speelde en waarvan de nationaliteit vertegenwoordigd was in de EUPOL-missie een maaltijd (of snacks) moest regelen voor de overige gasten. Met vertegenwoordigers van Portugal, Frankrijk, Nederland, Italie, Zweden was het dus vaak prima geregeld. Zeker Cor verdiende een grote pluim want hij had een perfecte nassimaaltijd gemaakt waarbij alles tot de laatste kruimel opging. De drank was voor rekening van de EUPOL en vloeide rijkelijk. En had ik ook nog iets te betekenen? Nou een beetje dan... Vooraf aan de wedstrijd en tijdens de pauze was mijn MP3-speler verbonden met een stereo-speler die weer was verbonden met grote boxen. Mijn eigen gemaakte CD met speedrock muziek bleek men wel te kunnen waarderen want deze nummers werden vaak gekopieerd.

66.

Zo maar een zondag

Het is zondagmiddag 2 uur en ik kom net onder de douche vandaan. Lekker twee uur getennist met 3 Italianen. Wat nu? Ik besluit geheel alleen naar ‘Mama Payotte’ te rijden om eens lekker te ontspanen. Het is een mooie omgeving die op een uurtje rijden ligt. Ik rij over de ‘poids lourds’ een hoofdweg richting het vliegveld. Na een twintig minuten kom ik op het drukste gedeelte langs deze ‘poids lourds’. Letterlijk duizenden mensen staan hier langs de kant en wat doen ze eigenlijk? Ik weet het niet. Het is net of er een voetbalstadion is leeggelopen. Ik voel me er niet op mijn gemak. Overal straathandel en heel veel verkeer. Ik rij niet harder dan 50 en wil dat vooral ook zo houden ondanks de brede weg. Ik wordt links en rechts ingehaald, afgesneden en mensen steken zomaar de straat over. Uit mijn autoradio komt keiharde rockmuziek. Mijn MP3-speler is verbonden met een cassette waardoor ik toch mijn eigen muziek kan luisteren. Na het vliegveld wordt de weg breder en het verkeer veel rustiger. Ik kijk op de snelheidsmeter en zie dat ik inmiddels 90 km / uur rij en laat dit maar zo. Eerder dan verwacht kom ik op mijn bestemming aan. Vlak aan het ‘strand’ vindt ik een lege payotte en bestel een fles bier. Heerlijk ontspannen zie ik links van me een traditionele Congolese zanggroep die uit 10 personen bestaat hun best doen om de familie naast me te vermaken. Na een uur gaat een tweede biertje er nog wel in en net als ik een slok neem, wordt mijn droom wreed verstoord. Over het water komt een jetski voorbij met de snelheid van een powerboat en hij blijft maar in onze buurt rondvliegen. Nog even later hoor ik een heel ander geluid op een afstand van 200 meter achter mij. Drie kinderen van een jaar of 12 rijden op crossmotoren hun rondjes over een grasveld. Ze verstoren mijn idylle van Afrika. Zowel de kinderen als de man van de jetski blijken Libanezen te zijn. Zij zijn zakenlui en maken net als vele Portugezen de econmische dienst uit in Kinshasa. Ik heb direct genoeg van deze ‘nouveau rich’ en besluit naar huis te gaan. Onderweg zing ik hard mee met de steengoede muziek van Moby. Als ik na een halfuur weer in de 'bewoonde wereld' kom zie ik de enorme krottenwijken met zijn duizenden en duizenden mensen waarvan ik weet dat ze er nooit uit zullen komen, geen onderwjs kunnen genieten, geen werk en geen toekomst zullen hebben. Het is zo verrekte oneerlijk verdeeld op deze wereld maar ja wat kan ik daar aan doen? De vraag ‘what if’ lost niets op want het heeft niets met de realiteit te maken. Ook ik ben maar een zandkorrel op het strand van ‘Mama Payotte’, heel vaak in de zon maar ook soms ook onder een dik wolkendek.

65.

My name is Bond,

James Bond, die hier al een poosje rondrijdt in zijn 007. Het is een prima auto voorzien van de laatste technische Congolese snufjes en vol verrassingen. Ik rij er nu ongeveer een maand in en wordt vaak verrast door de plotselinge wendingen. Zo blijkt de airco het vaak niet te doen en wil mijn linkerraam niet meer omhoog. Daar staat tegenover dat het rechterraam niet meer naar beneden en omhoog wil. Gelukkig hebben we een contract met een Congolese garage gevonden die alles vakkundig herstellen (zo lang het duurt). Dat veiligheid hier een belangrijke rol speelt, is evident en daarom is de 007 voorzien van grillen aan de zijkanten en is aan de binnen-zijde van de ramen een folie geplakt die er voor zorgt dat men niet naar binnen kan kijken. Sinds kort is de 007 aan de voorzijde voorzien van een 'bullbar' en zijn er verstralers op gemonteerd. Gisteravond gingen Cor en ik de stad in en kwamen pas laat terug. Uiteraard is het hier snel donker en toen we terug waren op onze binnenplaats deed ik de airco en het licht uit, draaide de sleutel linksom en wilde uitstappen. Wat was dat nu??? Bleven de verstralers nu zomaar branden? Ja... inderdaad. Hoe Cor en ik ook zochten we konden geen extra schakelaar vinden om ze mee uit te zetten en dat hoefde normaal toch ook niet want op de heenweg hadden we geen last gehad van dit probleem. Nu ben ik geen echte techneut maar wist wel een oplossing; de motorkap open en twee korte knipjes met een tang lostten ook dit probleem (pardon .. uitdaging) weer op. Ondanks dat ik me al een poosje 'James Bond mag voelen' ontbreekt het aan de essentiele ingredienten zoals mooie vrouwen, snelle andere auto's, actie en altijd winnen. Deze James moet op zaterdag gewoon zelf zijn eigen was doen.

64.

Geld

Afgelopen dinsdag heb ik een uniformbroek naar de stomerij gebracht. Ik moest 2550 Congolese francs betalen en gaf de dame achter de toonbank een biljet van 5 dollar en een van 500 Congolese francs. Het biljet van 5 dollar werd aan een grondige inspectie onderworpen en uiteindelijk niet geaccepteerd. Dit verbaasde mij. Ik weet dat 1 dollar biljetten lang niet overal geaccepteerd worden maar waarom werd dit biljet van 5 dollar nu afgewezen? Volgens de vrouw was het biljet te smerig. En inderdaad .... ik heb wel eens een schoner biljet van 5 dollar in de handen gehad maar met dit biljet was duidelijk niets mis mee. Ik kreeg 2 biljetten van respectievelijk 200 en 100 francs terug. Nu was het mijn beurt om me te beklagen. Het bankbiljet van 100 francs was dusdanig vies dat ik het niet eens aan wilde pakken. Het was niet aleen smerig maar zat ook met plakband aan elkaar geplakt; er ontbrak een hoek, er zaten gaatjes in en toch vond zij dit normaal al .... kon ze er wel om lachen. De meeste bankbiljetten zien eruit alsof de Congolese plees ermee zijn schoongemaakt en het ruikt ook precies zo. Biljetten van 50 Conglese francs pakken we wel aan maar geven we direct weer weg aan onze 'wegenbelasting (zie eerder op deze pagina). Muntgeld kent men niet. 450 Francs is momenteel 1 dollar USA.

63.

Onverwacht bezoek

volgde op een uitnodiging die Cor en ik kregen van de Nederlandse ambassade om een theatervoorsteling bij te wonen die door een Nederlandse regisseur was gemaakt en door Congolezen werd uitgevoerd. Dankzij een Nederlandse financiele bijdrage kan dit stuk een aantal keren worden opgevoerd in de 'Halle de Gombe'. Vanwege mijn onkunde op het gebied van de Franse taal kon ik het zowel letterlijk als figuurljk allemaal niet goed volgen. Ik krabde mij eens achter mijn oor en daarmee begon de ellende. De volgende morgen werd ik wakker met een grote rode plek vanaf mijn oor naar mijn hals. Nog een dag later verscheen er een tweede plek op mijn schouder die zich nog spectaculairder begon te ontwikkelen. In het midden van deze plek begon het rood plaats te maken voor wit en dat vond ik geen goed teken. Ik vroeg aan een bewaker van ons appartement wat dat kon zijn en dacht eerst dat ik het niet goed verstaan had. Gelukkig zei hij 'ecola' in plaats van 'ebola' maar het blijkt een beestje te zijn van 1 mm breed en 1 cm lang. Het is zwart en rood van kleur en ik heb er inmiddels velen gezien. Wanneer ze op je huid komen, laten ze zich niet verjagen maar je moet ze vooral niet aanraken want dat willen ze juist graag (doodknuffelen). Alleen wegblazen helpt. De Fransen noemen dit beestje 'econda' die zodra je ze aanraakt een sterke zuur achterlaten. Ik hoefde niet zelf naar de dokter want ik kreeg een cortisonenzalf van een collega die hetzelfde was overkomen. Inmiddels hebben vijf collega's dezelfde problemen als ik. Het duurt waarschijnlijk een week voordat het allemaal weer voorbij is en men heeft me verteld dat de 'econda's hier maar 3 weken in het jaar voorkomen.

62.

Humor

Na trieste priveomstandigheden kwam ik op 25 mei vanuit Nederland terug in Kinshasa. Zaterdagavond ging ik met een aantal collega's een biertje drinken in de 'Surcouf', een kroegje in de stad met een buitenterras. Ik zat met de rug schuin naar het trottoir en dat heeft een groot nadeel. Vele souvenierverkopers klampen je aan en willen je van alles verkopen; houten olifanten en ander houtsnijwerk, kralen, schilderijen, bankbiljetten, sigaretten, pinda's en verder alles wat je maar bedenken kunt. In het begin blijf je beleefd alles afwijzen maar de een is nog niet weg of de ander meldt zich alweer met het volgende onding. Ik begon zo langzamerhand wel kriegelig te worden en dat merkten de andere collega's blijkbaar ook. Ik was in gesprek met een Italiaanse collega en had niet door dat toen de volgende straatventer zich meldde alle collega's stiekum naar mij hadden gewezen. Ik was vast wel geinteresseerd in zijn handel. Toen ik mijn gesprek onderbroken zag worden doordat er iemand op mijn schouder tikte, was de maat vol. Ik draaide me helemaal om en schreeuwde: 'Sodemieter nou toch eens op lul en laat met met rust.' De verkoper die een tree met gekookte eieren op zijn hoofd droeg, schrok net zo hard van mij als ik verwonderd keek wat er nu in vredesnaam weer achter mijn rug stond. Toen alle collega's direct keihard begonnen te lachen, had ik pas door dat ze met te grazen hadden genomen.

Nee .... dan de humor van de Italiaanse collega waar ik mee sprak. In één woord geweldig. Een straatverkoper liet hem een kleine 'tam tam' zien en vertelde hem dat dit een oude Afrikaanse telefoon was. Hij wilde er 40 dollar voor hebben. Michele Lucatelli zei hem: 'Oke, bel mijn vrouw dan maar en zodra ze 'aan de lijn is', is jouw tam tam verkocht. Niet alleen wij maar zelfs de andere Congolezen barstten in een daverende schaterlach uit.

61.

Een nieuwe taak

Hieronder ziet u foto's van de eerste verkeerscontrole door de U.P.I. Op zich is dat wel een beetje vreemd want er is immers de Police Special de Roulage (verkeerspolitie). Deze P.S.R. maakt ook onderdeel uit van de PNC (Police National de Congolaise). Echter volgens het mandaat kan de minister van binnenlandse zaken besluiten om taken te beeindigen of toe te voegen aan de UPI. Zo is bijvoorbeeld de beveiliging door de U.P.I. van de residentie van Olivier Kamitatu beeindigd toen hij werd afgezet als voorzitter van de Senaat. De UPI moest natuurlijk wel voor deze nieuwe taak getraind worden dus ook dit werd snel door EUPOL verzorgd. Of het een definitief vervolg krijgt is nog maar de vraag (maar dat is hier met alles zo).

60.

'Een iets te goede demonstratie'

De politie hier bestaat uit vele soorten en onderdelen. De U.P.I wordt opgeleid door EUPOL maar de Congolese regering heeft los hiervan ook contracten afgesloten met Frankrijk en Angola om de P.I.R. op te leiden. De P.I.R. staat voor Police d'lntervention Rapide. Dan hebben we ook de de G.M.I. wat staat voor Groupe Mobile d'lntervention en de IPKin wat ‘Inspection Province ville de Kinshasa’ betekent. Alles staat wel weer onder gezag van de P.N.C. (Police National Congolaise). Maar in dit geval gaat het eventjes over de P.I.R. In mijn bericht nr. 26 heb ik al eens geschreven over het 4e bataljon wat is opgeleid door de Fransen en welke een prima demonstratie gaven in Kasangulu. Vlak daarna (1 februari) was
ik uitgenodigd bij de ceremonie in M'Bakiena waar het 5e bataljon van de P.I.R. werd afgeleverd en welke door Angolese instructeurs waren getraind en opgeleid. Ook hier een perfecte demonstratie waarbij een vice-minister, de gouverneur, de ambassadeur van Angola en Frankrijk aanwezig waren met natuurlijk vele hoge officieren. Ditmaal had ik mijn filmcamera bij me en heb een verrassende ontknoping vastgelegd. Na driekwart van de ceremonie werd iedereen verzocht om zich naar 'de weg' te begeven waar een groep demonstranten onder controle van qe nieuwe P.I.R.-eenheid zou worden gehouden. Aldus gebeurde en alle hoogwaardigheidsbekleders gingen langs de weg staan. Ik stond op een afstand van ongeveer 20 meter van de rest om alles goed te kunnen filmen. En het moet gezegd het begin was veelbelovend. Veel gezang en geschreeuw van de demonstranten en de P.I.R. met wapenstok en schilden zagen er weer indrukwekkend uit. In het scenario stond eerst dat de betogers de overhand kregen en vervolgens door de ME-ers teruggedreven zouden worden. Dat gebeurde ook. Plotseling werden er echter twee rookgranaten afgeworpen. De eerste kwam vlak voor mijn voeten neer, de tweede precies voor de voeten van de hoge gasten. Ik was dit keurig aan het filmen toen ik opeens bemerkte dat het geen rookgranaten waren maar echte traangasgranaten. Aan mijn filmen kwam plotseling een hele andere demensie. Zelf wist ik niet hoe ik het had want dit was de zwaarste traangasaanval die ik ooit heb ondervonden in 32 jaar bij de KMar. De tranen vloeiden zo hevig dat ik niets meer zag en tevens liep het snot mij met stromen uit mijn neusgaten. Een ding wist ik nog wel en dat was vooral... niet aan je ogen komen en wrijven en wanneer je kunt je ogen uitspoelen met water (maar tja ... dat ging niet). Toen ik net weer een beetje kon zien, zag ik dat gouverneur op zijn kont in het gras zat, dat de Angolese ambassadeur door Arito werd ondersteund en weggedragen en dat de rest ook allemaal een goed heenkomen zocht. Vloekende generaals en tierende andere commandanten snelden terug naar waar ze vandaan waren gekomen. Ja, achteraf kan ik er wel hartelijk om lachen maar op het moment zelf had ik het echt te kwaad. Een half uurtje later werd de demonstratie gewoon voortgezet met een optreden van scherpschutters. Ondanks dat het allang geleden gebeurd is vond ik dat ik jullie dit toch niet mocht onthouden.

59.

'Een gewone dag'

Hoe ziet een gewone werkdag voor mij er nu uit? 1. Opstaan om 07.15 uur. 2. Even na 8 is er een radiocheck waar bij we via onze portofoon een oproep krijgen die we moeten beantwoorden. 3. Met onze 'eigen' Nissan Terrano ga ik naar het Hoofdkwartier van EUPOL. Aankomst 08.30 uur. 4. Allemaal weer de handen schudden van onze collega's en vervolgens achter onze laptops om de binnengekomen mail te bekijken en te beantwoorden. 5. Tegen 11.00 uur ging ik met Arito naar het hoofdkwartier van de Inspecteur Generaal van de PNC. Hier gesproken met Ikol Makiadi over het aantal politiemensen dat tijdens de verkiezingen op de been zal zijn in geheel Congo. Volgens de laatste opgave ruim 56.000 maar de cijfers zijn niet betrouwbaar. 6. Tegen 12.00 uur de bagage van Arito naar Air France in de stad gebracht om in te checken. Zou je dit op de luchthaven N’Dili zelf doen dan is er een grote kans dat het niet aan zou komen. Tevens krijgt hij hier al zijn instapkaarten. 7. Om 13.15 uur naar het huis van Arito om daar te lunchen. Het is vandaag zijn laatste dag voordat hij 14 dagen terug gaat naar zijn familie in Portugal. 8. Te 15.30 uur terug naar het buro, Arito doet net als ik een laatste mailcheck en vervolgens nemen we afscheid van elkaar. 9. Ik ben bezig om voor de Chef de Mission en ook voor ons zelf natuurlijk om een professionele film van de werkzaamheden van de EUPOL-missie te maken. Tegen 16.10 uur nog een collega die hier op de staf werkt gefilmd (10 sec.). Deze beelden zullen ingevoegd worden in een grotere film die wat persoonlijker zal worden. 10. Tegen 17.00 uur komt Cor komt van een patrouille terug en komt eventjes 'buurten' op mijn buro. Hij was vanmorgen vrij, had vanmiddag een statische patrouille en heeft vanavond een mobile patrouille. In een gezamenlijk konvooi rijden de blauwhelmen van MONUC (Uruguayanen), de UPI en EUPOL door de stad om te patrouilleren. 11. We moeten officieel tot 18.30 uur werken (een lunchpauze duurt hier ruim twee uur) maar daar zijn we nog steeds niet zo goed aan gewend. Cor en ik gaan om 17.45 uur naar huis. 12. Ik besluit met de avond patrouille van Cor en Pierrick mee te gaan om foto's te maken. 13. Om 20.00 uur komt Pierrick ons halen en we gaan naar de Urugayaanse MONUC-basis om het konvooi samen te stellen. 14. Tegen 20.40 uur komt het geheel in beweging en gaan we door gedeelten van de stad waar ik nog nooit geweest ben. Het gaat niet harder dan 20 a 30 km per uur en omdat ik achterin de Nissan zit, wordt ik soms dusdanig heen en weer geslingerd dat ik er al gauw zat van ben. Ook het maken van de foto's is niet echt een succes (zie onder). 15. Het duurt maar voort en als het ook nog begint te regenen mag het van mij afgelopen zijn. 16. Tegen 23.00 uur zit de patrouille er nog niet officieel op maar vinden wij het welletjes en gaan er tussenuit om naar huis te gaan. 17. Om 23.20 uur zijn we thuis, zo moe als een hond en zijn vanavond mijn 'nieren en ander binnenwerk' volgens mij wat op andere plaatsen komen te zitten dan normaal. 18. Om 23.30 uur nog wat drinken en om 23.45 uur in 'mijn mandje'. Ik val als een blok in slaap. Normaal werk ik nooit 's avonds en Cor slechts af en toe. Ik wilde gewoon eens ervaren om in een konvooi in het donker door Kinshasa te rijden. Zoals het er nu uitziet was het mijn eerste maar ook mijn laatste keer.

58.

Boombo Lumene

Zaterdag 8 april vierde ik pas echt mijn verjaardag en had verscheidene collega's uitgenodigd om naar het schitterende natuurgebied Boombo Lumene te gaan. Dit ligt echter op drie uren rijden van Kinshasa waar onze EUPOL-auto’s niet verzekerd zijn. We gingen dus met burgerauto's en maakten een eerste tussenstop bij Mama Payotte (foto 1). Boombo Lumene is een gebied onder de protectie van de I.C.C.N. (Institut Congolais pour la Conservation de la Nature) en men moet er betalen om er te mogen verblijven. De buitenlanders betalen natuurlijk meer en o.a. met dit entreegeld probeert men dit prachtige gebied in stand te houden. Het werd een prima dag die toch nog vervelend zou verlopen. Al op de terugweg door de savanne (foto 6) begon het hevig te regenen en dit hield niet meer op. Grote stortregens en onweer komen nu eenmaal veelvuldig voor op dit tijdstip van het jaar. Het kostte grote moeite om Kinshasa überhaupt binnen te komen want vele straten stonden kompleet onder water. Toen we eindelijk bij ons appartement aankwamen, bleek onze kamer voor een groot gedeelte ondergelopen te zijn. Het enorm hevige regenwater was door de zijkant op de eerste etage binnengedrongen en via het trappenhuis onze kamer binnengelopen. De stank was enorm en dit was al de tweede keer binnen 14 dagen. Op zondagmorgen nog met de eigenaar gesproken en die zou voor een oplossing zorgen. Dat was hem geraden ook want we konden het niet meer uithouden van de stank. Op maandagmorgen heeft Cor alvast de gelijmde vloerbedekking verwijderd zodat men wel met een oplossing moest komen. En dat deed men ook: 's Middags werden tegels gebracht en op het moment van schrijven is men bezig de tegels in de kamer te leggen. Zaterdagmiddag verloor ik een vulling uit een kies en hoorde zondagmorgen dat mijn Italiaanse collega Sergio Simion met spoed was opgenomen in het ziekenhuis i.v.m. een mogelijke infectie en malaria. Inmiddels heb ik al een nieuwe vulling maar ligt 'mijn tennismaat' Sergio nog steeds in het ziekenhuis. De regen kostte overigens in twee dagen tijd aan 13 kinderen het leven (verdrinking).

57.

Mijn verjaardag

is op 6 april en die dag begon voor mij wel heel vreemd. Ik moest met Arito en Patrick naar een begrafenis. De echtgenote van een belangrijke generaal van de PNC was overleden en op 5 april overgebracht van het hospitaal naar het huis van de generaal. Ze lag buiten netjes opgebaard onder een tent en er waren ongeveer 300 gasten. Hieronder een van de vicepresidenten en de minister van binnenlandse zaken. Natuurlijk vele andere generaals en officieren. Stemmige muziek en keurige speeches maakten het een waardige ceremonie. Ik had het nog niet eerder gezien maar de politie heeft hier een eigen lijkwagen waarop met grote letters POLICE is aangebracht en welke tevens voorzien is van vier blauwe zwaailichten (op iedere hoek van het dak een). Toen het officiële gedeelte voorbij was, ging een ieder richting straat om zijn auto op te zoeken om naar de begraafplaats te gaan. Ik liep net voorbij deze lijkwagen toen de chauffeur besloten had alvast de sirenes en zwaailampen aan te zetten. Nu zit hier niet zomaar een sirene op maar een van enorme proporties. Ik schrok dusdanig dat ik bijna een meter de lucht in sprong en met sterk verhoogde hartslag en twee vingers in mijn oren maakte dat ik uit de buurt kwam. Ik was zo hevig geschrokken dat ik bijna naast de kist had kunnen gaan liggen. Inmiddels zag ik ook dat alle andere bezoekers hun vingers in de oren hielden maar reken maar niet dat de sirenes weer werden uitgezet. Uiteindelijk kwamen we op een grote begraafplaats aan in het midden van de stad en direct gelegen naast een 18-holes golfbaan. Was er hier nog iets bijzonders te melden. Tuurlijk … de begraafplaats is niet voorzien van paden en natuurlijk ook lang niet vlak. Het gevolg was dat alle gasten zich een weg moesten banen over de andere graven heen. Na wat gezamenlijk gezang en nog een speech was het dan ook echt afgelopen.

56.

Verbeteringen

Zouden er soms verkiezingen op komst zijn? Er zijn allerlei verbeteringen waarneembaar op de meest belangrijke verkeersader van Kinshasa; 'Le Boulevard de 30 Juin'. Gaten in de wegen worden gedicht al duurt het soms lang. De rotonde bij de Marche de Voleurs is compleet opnieuw aangelegd, verkeersagenten zijn plotseling weer actief op de drukke kruisingen en tot mijn grote verbazing verschenen er ineens weer verkeerslichten op bepaalde kruisingen. Nou ... dat laatste is pas echt gevaarlijk. Velen weten dit (nog) niet of geven er de voorkeur aan om toch door rood te rijden. Een werkend verkeerslicht is immers maar tijdelijk.

55.

Demonstratie

De onderste twee foto's geven een situatie weer die alweer 14 dagen geleden is voorgevallen (sorry dat ik het een beetje te laat weergeef). Op 22 maart vond er een demonstratie in de stad plaats van de aanhangers van de I'UPDS. Deze partij wilde eerst de verkiezingen boycotten en had zich daarom niet ingeschreven voor deze verkiezingen. Toen echter bleek dat ze vrijwel alleen stond, veranderde de UPDS van gedachten maar was de inschrijvingstermijn reeds gesloten. Deze demonstratie was de eerste 'proef' voor de UPI en ik moet zeggen dat ze die met terughoudendheid heeft volbracht. Later is de UPDS alsnog ingeschreven.

54.

Maluku

In het weekend proberen we zoveel mogelijk de hete stad te verlaten. Afgelopen weekend bood de Chef de Mission de mogelijkheid om op 1 april met de EUPOL-boot naar Maluku te varen. Sinds januari zijn er al vele nieuwe collega's ingestroom die hier nog niet geweest waren. De Congorivier is meer dan 4.000 kilometer lang en soms 30 kilometer breed. Het schoot echter niet op omdat de kapitein volgens de Chef de Mission veel te langzaam voer. Het gerucht ging dat hij op deze manier benzine uit wilde.sparen om dit weer te verkopen. Ondanks aansporingen voeren we gemiddeld 9 knopen stroomopwaarts wat inhield dat we er bijna 4 uren over deden om er te komen. Ik was wel onder de indruk van de enorme grootte van de Congorivier. Soms kon je de kusten bijna niet zien. Vooral het laatste gedeelte ging door een prachtig natuurgebied met vele heuvels. Maluku zelf was niet veel meer dan een goed restaurant waar we prima hebben gegeten. Om 16.00 uur moesten we weer opbreken om op tijd thuis te zijn. Wat we al een poosje zagen aankomen, gebeurde ook. Het begon te regen en te onweren. De boot had er nu wel de sokken in en voer tweemaal zo snel (18 knopen) wat natuurlijk inhield dat we er ook tweemaal zo kort over deden dan de heenweg. Ondanks de hitte op de heenweg de regen en onweer op de terugweer was het een prima zaterdag.

53.

Het opleiden

Eventjes terug naar de basis. Waar gaat het in deze missie ook nog maar weer om? Geselecteerde mannen (en vrouwen) worden opgeleid tot politieman om tijdens de transitietijd bepaalde instituties en personen te beschermen. Ze krijgen dus een ME-opleiding om deze taken zo goed mogelijk te kunnen uitvoeren. En het moet gezegd dat ze het professioneel doen. Niet zoals andere politie-eenheden met een enorme snelheid door de stad scheuren maar beheerst en effectief. Verder doet de UPI veel aan VIP-begeleiding. Op de foto links de theorie- en rechts de praktijkopleiding.

52.

De Nederlandse ambassadeur

Op 20 maart werd het opleidingscentrum 'Echangeur Limite' vereerd met een bezoek van de Nederlandse ambassadeur in Congo, mevr. van der Laan. Ze werd vergezeld door 2esecretaris Frank van Pelt. Van de zijde van EUPOL waren de plaatsvervangend Chef de Mission, Guy Respandy, en natuurlijk Cor Kranenburg aanwezig (ikzelf was nog in Nederland). Ze mocht niet alleen de aangetreden troepen inspecteren maar had ook een onderhoud met de directeur van de school, maar wilde graag eens met eigen ogen zien hoe het er nu aan toegaat op de 'Echangeur'. Na een informatieve rondleiding en diverse gesprekken kwam er een einde aan een geslaagd bezoek. Na afloop nodigde Cor de ambassadeur thuis uit waaraan ze verrassend genoeg graag voldeed. Nog even lekker informeel in het Nederlands napraten. Prima gedaan van de ambassadeur.

51.

Gevoelens en wegenbelasting

Het lijkt misschien wel aardig wanneer iedere politieman of militair die je tegenkomt onmiddellijk in de houding springt en een militaire groet brengt maar het went snel. Je groet keurig terug gevolgd door een mondelinge 'bonjour'. Anderzijds tonen de 'burger-Congolezen' een ander soort respect dat voor mij absoluut niet hoeft. Het begint al zodra we de deur uitgaan en de bewaking direct uit zijn stoel opspringt en groet met beide geopende handpalmen op schouderhoogte en een hoofdknik Of neem lokaal personeel die altijd de linkerhand op de rechterbovenarm legt en je vervolgens met deze vastgehouden rechterarm, vergezeld van een hoofdknik, een hand heeft. Altijd dat onderdanige gedoe.. Waarom nou? Heb eens wat meer zelfrespect. Kom op voor jezelf en laat zien wie je bent. Je bent in de eerste plaats mens en zo wil je wederkerig menselijk met elkaar omgaan. Maar het is lastig. In het chaotische verkeer staan we vaak genoeg stil en zoals al eerder vermeld komen er dan bedelaars, gehandicapten, dieven, 'van-alles-verkopers' en lijmsnuivers direct naar je auto. Onze auto heeft een defecte 'airo' dus de ramen zijn steeds geopend (wel de deuren op slot). We weten heel goed nee te zeggen. Soms wordt er niet eens iets aangeboden maar wordt er gewoon gezegd: 'Geef me je geld' Als we vragen: 'Waarom dan?' is het simpele antwoord: 'Ik heb het nodig.' Het zal allemaal wel maar op die manier, nee dus Inmiddels betalen Gor en ik wegenbelasting. Wegenbelasting????? We zijn toch niet gek want de EUPOL-auto's zijn natuurlijk vrijgesteld van wegen- en (kenteken)belasting. Onze wegenbelasting bestaat uit het geven van een paar honderd franken aan de echte behoeftigen op straat. Kinderen die de gehele dag met de hand van hun blinde moeder op de schouder op de drukke
verkeersader 'Boulevard de 30 Juin' lopen te bedelen om te overleven. 500 Franken is voor ons net iets meer dan 1 dollar en Cor noemt het onze 'wegenbelasting'. Op straat koop je voor 75 franken een stokbroodje. In het weekend zijn ze er niet en ook door de week geldt het niet altijd omdat je niet op tijd kunt stoppen. Zoals wij altijd worden aangeroepen met: 'Mundele, mundele' (blanke, blanke) in het Lingala, hebben wij het soms over 'de zwarten' maar meestal over 'de Congolezen'. Maar soms horen we ook taalgebruik dat echt niet kan. Dit is weer het andere uiterste. Zijn Cor en ik dan 'beter' dan de andere? Nee natuurlijk niet. Ook wij zeggen wel eens: 'sodemieter op klootzak' en dit taalgebruik hebben we echt niet op het N.l.O.W. in Driebergen geleerd. Net als in Nederland begroeten de vrouwen elkaar met twee of drie zoenen maar de mannen hebben een ander gebruik. Gelijktijdig met een speciaal handenritueel raken ze driemaal met de zijkanten van hun hoofden elkaar. Wanneer ik een Europese collega dit zie doen bij een Congolees dan denk ik weer: 'Nou nou ... moet je mij zonodig laten zien dat je volledig Congeels ingeburgerd bent of bedoel je dit echt?' Het is ook nooit goed.

50.

Mbudi

In een weekend zijn Gor en ik naar Mbudi gegaan. Dit ligt op een half uurtje rijden van Kinshasa en ligt aan de Gongorivier. Het is niet toeristisch en er komen dus nauwelijks blanken. Wat is er dan zo bijzonder aan deze plek? De bodem van de enorme Congorivier bestaat voor een groot gedeelte uit grote stenen. Deze worden hier losgehakt en in kleinere stukken geslagen. Vervolgens worden de stenen steeds kleiner gemaakt. Het laatste stadium bestaat uit het met een hamertje in kleine brokjes slaan van deze stenen. Een vrachtauto vol van deze steentjes levert slechts twintig dollar op. Op de foto rechts ziet u een meisje de laatste brokken kleine slaan. Toen ik vroeg of ik mocht fotograferen en filmen moest er natuurlijk betaald worden. Dat was geen probleem want een paar honded Congolese franken is voor ons nauwelijks van belang Toen ik het volscheppen van een vrachtauto ook wilde filmen gold hetzelfde. Men ging weer aan het werk en ik filmde. Toen ik mijn portemonnaie pakte om opnieuw wat Congolese franken te gaan betalen, zag ik ineens dat ik geen franken meer had. Het kleinste biljet wat ik had was er een van $ 10,- Ik heb hun dit uiteraard gegeven en men begon spontaan te dansen en zingen. Ik moest iedere dag terugkomen en was onmiddelijk hun beste vriend. Ach ... wat zou het, Cor en ik hadden een prima zondagmiddag en mooie foto's en filmbeelden.

49.

Congo 'in the picture'

Het is duidelijk dat er iets belangrijks staat te gebeuren in Congo. Allerlei ministers en andere hoge functionarissen bezoeken het land en dat is niet voor niets. In juni zullen er voor het eerst verkiezingen plaatsvinden in dit enorm grote land met zijn 56 miljoen inwoners. Iedere buitenstaander en ook de Congolezen zelf willen dat deze verkiezingen vrij en eerlijk zullen verlopen maar tja er zijn natuurlijk nogal wat verschillende belangen. Denk aan mensen die de macht hebben en deze niet af willen staan, denk bijvoorbeeld aan stammeninvloeden of aan de mensen die hier moeten samenwerken maar tot een andere 'taalcultuur' behoren, Maar een van de grootste problemen vormen de gebieden die (nog) niet onder controle zijn van de staat. Uiteraard zijn dat gebieden welke rijk zijn bedeeld met allerlei kostbare mineralen, goud en diamanten. Het Congolese leger probeert met behulp van de VN-militairen van 'MONUC' greep te krijgen op deze gebieden maar dat lukt nog niet al te best. Zoals altijd is de bevolking helaas weer de dupe. Worden ze niet vermoord, verkracht en beroofd door de lokale rebellenlegertjes dan gebeurt dit wel door het reguliere Congolese leger dat natuurlijk slecht of geheel niet betaald wordt. Sinds 1998 zijn er ruim 4 miljoen mensen vermoord en natuurlijk tienduizenden op de vlucht geslagen. De komst van al deze autoriteiten zorgt er wel voor dat er internationale druk op de ketel blijft om de verkiezingen in ieder geval door te laten gaan. Voor de duidelijkheid; de belangrijkste verkiezingen zijn niet die van de volksvertegenwoordiging maar de presidentsverkiezingen. Even een vraag? Hoeveel partijen hebben zich voor deze verkiezingen ingeschreven: Antwoord: ruim 250

48.

Cor en ik

Hoe gaat het met jullie tweeën samen daar in Kinshasa? Dat is natuurlijk helemaal geen rare vraag want het is eigenlijk raar om zomaar met iemand anders 6 maanden huis en haard te delen die je niet kent en niet eerder hebt ontmoet. Cor en ik verschillen behoorlijk en toch gaat het prima. Overdag doen we totaal verschillend werk en zien elkaar dus hoofdzakelijk 's avonds. Verder hebben we prima Europese collega's waarmee we ook veel contact hebben buiten het werk om (tennissen, uit eten en vooral in het weekend 'iets anders doen').

47.

Onderbreking

Van 11 t/m 21 maart was ik thuis in Apeldoorn dus het duurde eventjes voordat er weer iets nieuws op mijn weblog te lezen was. Het was geen gewoon verlof maar een oproep om als getuige te verschijnen bij de rechter-commissaris in Arnhem. Natuurlijk kon ik daar een paar vrije dagen aan vast knopen en het was fijn om weer eventjes thuis te zijn. Gisteravond was ik om 20.15 uur weer in Kinshasa en vooral de temperatuursverschillen zijn enorm. Van 0 graden in Nederland tot 30 graden in Kinshasa.

46.

Foto desktop

Deze foto heb ik op een zondagmiddag gemaakt en laat de Congorivier op de achtergrond zien. Met het toevoegen van de twee logo's vond ik hem mooi genoeg om als 'active window' op mijn laptop te gebruiken.

45.

Kunst

Aan het einde van de 'Boulevard de 30 Juin' ligteen rotonde en achter deze rotonde bevindt zich de 'Marche des Voleurs' ofwel de dievenmarkt. Hier is van alles op het gebied van kunst te koop, maar vooral gemaakt voor de doorsnee bezoekers. Schilderijen, houtsnijwerk, maskers en sieraden genoeg. Na veel onderhandelen betaalt men ongeveer een derde van de vraagprijs. Er zijn echter ook galeries te vinden die heel wat meer kwaliteit bieden maar daar betaal je dan ook naar. De prijzen zijn alleen in dollars en afdingen is er niet bij. Een van deze galeries wordt geleid dooreen Duitse vrouw die al 37jaar in Kinshasa woont. Ze is tevens een verwoed verzamelaar van maskers en die zijn nu net weer niet te koop. Deze galerie heeft de mooie naam 'Symphonie des Arts'.

44.

ook goedemorgen ... een schokkende ontdekking

Het werken in internationaal verband brengt enkele gebruiken mee die 'anders' zijn dan we normaal gewend zijn. Niet rustig beginnen met een bakkie koffie of eens koffie gaan drinken om tien uur ... nee de werk- en rusttijden zijn hier duidelijk anders. Een vast ritueel is om 's morgens bij binnenkomst elkaar te begroeten met een stevige handdruk en: 'bonjour, comment allez-vous?' of een 'bonjour, ca va?' al naar gelang de rang. Binnen de kortste keren had Cor het voor elkaar dat iedereen ons begroette met een keurig, perfect uitgesproken: 'goedemorgen'. Binnen de EUPOL-missie zijn er op onze HQ natuurlijk ook lokale medewerkers die net zo goed meedoen met dit ritueel. Ik dacht met redelijk wat levenservaring dat ik toch niet zo gauw meer te shockeren was maar op een morgen gebeurde er iets dat me wel eventjes sprakeloos deed staan. Ik kwam een kantoor binnen van een lokale Congolese medewerker en uit joligheid ging ik in de houding staan, bracht hem de militaire groet en zei: 'goedemorgen monsieur....… ' Als door een wesp gestoken sprong hij uit zijn stoel omhoog, strekte de rechterarm en riep: 'Heil Hitler'.

43.

De dood

Nu is het natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn in Kinshasa. In zo'n grote stad worden iedere dag veel mensen geboren maar gaan er ook veel dood. En dat laatste zien we elke dag. Niet het doodgaan zelf gelukkig maar 'de laatste reis'. Nu hebben de Congolezen een eigenschap waar ik nog niet zo goed mee weet om te gaan en dat is: 'de tijd'. Stelselmatig komt men te laat voor een afgesproken vergadering of de vergadering gaat in zijn geheel niet door en dat zijn we in ons 'efficiënte Nederland' natuurlijk niet gewend. Maar wanneer er iemand is doodgegaan, gebeurt er iets wonderbaarlijks. De lijkwagen is voorzien van sirenes en soms zwaailichten en probeert met een ware doodsver(w)achting op iedere mogelijke manier zo snel mogelijk door en langs de verkeerschaos te komen en wel ten koste van alles. Ik heb wel eens het idee dat de chauffeur hem of haar het liefst persoonlijk bij Petrus wil gaan afleveren. Vorige week is er een UPI-politieman 'om niets' doodgeschoten door iemand van de Republikeinse Garde. U weet inmiddels dat de UPI door EUPOL wordt opgeleid en dit was dus een zwaar incident. Afgelopen vrijdag werd deze politieman begraven en had ik de eer om namens EUPOL deze begrafenis bij te wonen. Ik moet zeggen dat het er 'op zijn Afrikaans' aan toe ging. Uit een getthoblaster schelde keiharde Afrikaanse muziek die net zo goed uit een discotheek had kunnen komen. Toch ging het er emotioneel aan toe ondanks het feit dat zijn vrouw en vijf kinderen te arm waren en te ver weg woonden (Kasai Oriental) om deze begrafenis te kunnen bijwonen. Zo'n honderd politiemensen en enkele van hun vrouwen waren aanwezig om afscheid te nemen. Na enkele sprekers werd de kist in de lijkauto geplaatst en ging men op weg naar de begraafplaats. Hier was het snel gedaan; kist laten zakken, vlag eraf halen, bloemstukken er bij ingooien en wegwezen. Saillant detail: na vertrek uit de UPI-kazerne stond na 300 meter alles stil omdat de lijkauto geen benzine meer had.

42.

Schieten in Kasangulu

Het merendeel van de collega's loopt onbewapend rond. Alleen de observers die een V.I.P.-begeleiding monitoren hebben hun pistolen en flagjackets bij zich. Toch wil de 'chef de mission' dat we minstens eenmaal in de zes maanden schieten om de vaardigheden bij te houden. Laatst was het dan zover. Met een man of tien gingen we naar Kasangulu naar de schietbaan. De prachtige tropische omgeving met palmbomen en mooie vergezichten maakten het aangenaam op deze bloedhete dag. Het schieten ging er wel wat anders aan toe dan we in Nederland gewend zijn en werd zeer professioneel voorgedaan door de Franse en Portugese collega's die ook de U.P.I. opleiden. Zo beoefenden we onder andere de situatie dat je collega als bestuurder al was doodgeschoten en dat je dan als bijrijder vanuit de auto op deze tegenstander vuurt en uitschakelt.

41.

Op 1 maart werd de vlag veranderd. Links de vroegere vlag van Zaïre onder president Mobutu. Rechts de oude vlag sinds 1999 onder Laurent Kabila en onder de nieuwe vlag van de Democratische Republiek Congo.

40.

'De aanslag'

Afgelopen week waren Arito en ik bij de invloedrijke legergeneraal Munene uitgenodigd. Nu kom je doorgaans niet zomaar eventjes bij een generaal binnenstappen ook al heeft hij jouw gebeld. Vele bewapende soldaten rond zijn ommuurde residentie en na binnenkomst natuurlijk controle door bewapende militairen die zich ter hoogte van zijn prachtige kantoor ophielden. Een secretaresse kondigde ons aan en het ontvangst was hartelijk. Na een kwartier bood deze generaal ons iets te drinken aan. Zowel Arito als ik wilden wel een cola en daar sloot deze generaal zich bij aan. Een jongedame komt drie flesjes binnenbrengen en opent de eerste voor generaal Munene. Terwijl ze de tweede voor mij opent, denkt Arito dit zelf wel eventjes te kunnen en zet de achterzijde van zijn aansteker onder de dop van het colaflesje, zijn duim fungeert dan als hefboom. Dat ging ook inderdaad goed maar wel iets te goed. In zijn flesje zat blijkbaar teveel koolzuurgas en met een enorme knal sprong de dop tegen het plafond zodat het hoorde alsof er een grote champagnefles werd ontkurkt. De bewaking op de gang dacht daar heel anders over en komt de kamer binnenstormen. Gelukkig blijkt de generaal 'deze aanslag' te hebben overleefd.

39.

De Echangeur

De Echangeur Limite is een enorm groot monument welke is gemaakt ten tijde van president Mobutu. In de loop der jaren is het sterk verwaarloosd maar met behulp van de EU is het dusdanig opgeknapt dat de U.P.I. er zijn onderdak in kon krijgen. Er zijn kantoren, toiletten en douches gemaakt maar ook opslagplaatsen voor het ME-materiaal. auto's enz. Een keuken ontbreekt. Een van de redenen waarom de missie moeizaam van start ging in 2005 was dat er geen goed onderkomen voor de UPI was. Dit monument voor de martelaren van de revolutie is voor miljoenen opgeknapt. Maar niet alles is natuurlijk perfect. Er wordt gekookt op een (Nederlandse) veldkeuken welke bijna 20 uur per dag moet draaien om iedereen aan een karige maal te helpen. Het salaris van gewone politieman / vrouw bedraagt $20,- per maand. Het staatssalaris van president Kabila bedraagt 25.000 maal dit bedrag maar dat zijn slechts 'peanuts'. Zijn werkelijke inkomsten zijn natuurlijk veel en veel hoger want dit land is schatrijk.

38.

Het EUPOL-hoofdkwartier

37.

Op zijn Afrikaans

Goed daar zitten we dan in de middag in een ander gebouwtje te vergaderen. Deze vergadering wordt voorgezeten door majoor Matata. Er zitten een stuk of 8 andere politieofficieren rond de tafel. Verder maken een Egyptische kolonel van de MUNOC-police en een generaal uit Mali eveneens van de MUNOC-police deel uit van deze commissie. En natuurlijk Arito en ik namens EUPOL. Het vergaderen leidt tot helemaal niets en aan het einde van de middag stelt Arito voor om de volgende morgen naar het hoofdkwartier van EUPOL te komen om daar verder te gaan. Dat wil iedereen wel. Lekkere airconditioning, eten en drinken. De volgende dag om 10.00 uur is iedereen er en gaan we aan de slag. Hoe een operatieplan eruit moet zien, is voor Arito en mij een peuleschil want in ons leven hebben we er al heel wat onder ogen gehad. Je maakt een algemeen raamwerk met daarin de opdracht, de logistiek, het transport, de communicatie en nog een aantal aspecten. In ieder facet verwijs je vervolgens naar de bijlages. Het voordeel is dat je het operatieplan zelf niet meer hoeft te wijzigen maar de wijzigingen alleen doorvoert in de bijlages. Dat gaat hier echter heel anders. Men wil alles in een rapport hebben. Hoe we ook discuteren we komen er niet uit. Tegen 15.00 uur wordt het kamp in twee groepen verdeeld; de groep Arito en een groep onder leiding van een Congolese politieofficier. Om 17.00 uur heeft de groep Arito waar ikzelf natuurlijk ook in zit het operatieplan klaar. Hier en daar moet er aan het Frans nog iets gesleuteld worden maar dat is maar bijzaak. De andere groep is nog tot 19.00 uur bezig en komt er voorals nog niet uit. Arito, begint alvast maar met de bijlages maar om 19.30 uur is het welletjes. Zonder lunch en alleen met een kop koffie wordt de hele vergadering gesloten en besluiten we de volgende dag weer verder te gaan om 09.00 uur. Majoor Matata had deel uitgemaakt van de 'groep Arito' en kon zich volledig vinden in 'onze' handelswijze. De volgende morgen is het totaal anders. Matata deelt iedereen in tweeen in en geeft deelopdrachten. Waar wij dachten om de bijlages te maken, blijkt het opnieuw om het algemene operatiebevel te gaan. We hebben in de vergaderruimte een beamer aangesloten op mijn computer zodat we het operatiebevel onmiddellijk op de muur kunnen projecteren. De zeer vriendelijke politieluitenant John Siati wordt geacht het geheel in de computer te zetten. Hij tikt echter met de snelheid van 'het donker' en al gauw bied ik aan om het in de computer te zetten. Daar is men blij mee en het gaat redelijk snel, natuurlijk barst het van de spelfouten maar dat is snel aan te passen. Er volgt echter telkens zoveel commentaar dat ik de beamer uitzet en dat men het finale rapport maar moet afwachten. Ik wordt gedicteerd maar krijg ook stukken papier onder ogen waar met het handschrift van een tweejarige kip iets op is geschreven wat ik dan weer mag invoeren. Het valt niet mee maar Johnny Siati helpt. Opnieuw zonder lunch staat alles er om 17.00 uur eindeljk in maar moet het nog 'gecontroleerd worden'. Natuurlijk wordt er weer van alles veranderd en aangepast. Ik ben er zat van en wil de bijlages niet afwachten. Ik ga naar huis. Arito heeft om 19.30 uur een einde aan de vergadering gemaakt en hoe het verder gaat zien we wel.

36.

De opdracht

Cor vermaakt zich prima met het monitoren van de UPI en in het begeleiden van de vele VIP's die door de UPI moeten worden geescorteerd. Arito wordt plotseling gebeld dat we worden verwacht op het hoofdkwartier van de PNC (Police Nationale Congolaise). We zitten echter hopeloos vast in het verkeer en komen ruim drie kwartier te laat bij de Inspecteur Generaal. In het gebouw passeren we verschillende 'wachten' maar als we bij de kamer van ***-generaal Katsuva aankomen worden we door een luitenant-kolonel van de politie tegengehouden. We kunnen zomaar de kamer van de generaal niet binnenlopen. Er is immers een vergadering bezig. Juist.... 'Daar worden wij verwacht man, dus laat ons nu maar gauw naar binnen'. Hij wordt steeds zenuwachtiger en twijfelt hevig of hij de deur wel zal opendoen. Arito weet een goede oplossing. 'Ga jij maar om het hoekje staan zodat de generaal jouw niet ziet dan gaan Kees en ik naar binnen.' Zijn twijfel wordt er niet minder om maar Arito klopt op de deur, opent deze en we stappen naar binnen. 'Excuse nos retard mon general mais l' emboutaillage est enorm' (Sorry dat we te laat zijn (mijnheer) generaal maar de verkeersopstoppingen zijn enorm). Hij loopt direct op Katsuwa af en geeft hem een hand. Ik doe hetzelfde en we komen erachter dat we aan het einde van de vergadering zijn. De Inspecteur-Generaal heeft zojuist een bevel gegeven aan de G.T.S.E. (Group Technique pour la Securisation des Elections). Hij heeft van de minister van binnenlandse zaken de opdracht gekregen dat de PNC een operatiebevel voor de gehele Congolese politie moet maken met alle aspecten die betrekking hebben op de komende verkiezingen.

35.

Bellen achter het stuur

Van de week reed ik op een morgen naar het hoofdkwartier van EUPOL toen ik werd gebeld op mijn mobieltje. Even later kwam er een motoragent naast mij rijden die me naar de rechterkant van weg dirigeerde. Ik dacht nog: 'Ik zal toch hier in Kinshasa toch geen 'Muldertje' (bekeuring) oplopen voor het bellen achter het stuur.' Maar de motoragent reed weer weg en ik vervolgde ook mijn weg. Een paar seconden later komt een 2e motoragent me nog veel agressiever naar de kant dirigeren. Ik besluit toch maar eens een beetje naar rechts te gaan. Weer enkele seconden later komt een vrachtautootje langszij met in de open achterbak een bank in de lengterichting waarop een stuk of tien militairen zitten. Een van hen houdt een mitrailleur op een soort affuit op mij gericht en ik moet zeggen: 'Dat helpt echt'. Ik zet mijn auto aan de kant en stop. Nog enkele seconden later zie ik plotseling 5 a 6 geblindeerde 4-wheel drives voorbij komen scheuren. De colonne wordt afgesloten met opnieuw een vrachtautootje met daarin militairen van de Republikeinse Garde. Dit betekent dat waarschijnlijk zojuist president Joseph Kabila voorbij is gekomen..... Hij won dit keer (nipt).

34.

Unite de Police Integree

Zoals al eerder vermeld is de UPI opgeleid door EUPOL en vervuld een aantal beveiligingstaken voor met name genoemde instituties. Tevens beveiligen ze de tot deze instituties behorende personen en zorgen voor de V.I.P. begeleiding van vele hoogwaardigheidsbekleders die vanuit de hele wereld naar Kinshasa komen om dringende zaken te bespreken in deze belangrijke transitietijd. Op 30 juni zijn de presidentsverkiezingen en daar is bijna alles op gericht. Problemen zijn er vooral in het oosten en noordoosten van het land waar de regering (nog) geen controle over heeft. Wat er uiteindelijk met de UPI zal gebeuren is nog niet erg duidelijk en zal ook afhankelijk zijn van de verkiezingsuitslag. De Congolese regering heeft ook separate contracten afgesloten met de Franse en de Angolese regering waarbij bataljons van de PIR zijn (en worden) opgeleid. PIR staat voor Police Intervention Rapide en deze 'politiemensen' krijgen ook een goede ME-opleiding. Overkoepelend hebben we dan de PNC Police Nationale Congolaise. Deze PNC heeft vele afdelingen waarvan nog niet duidelijk is wat ze nu precies doen. Op papier bestaat er van alles maar de politie zit hier natuurlijk wel iets anders in elkaar dan in Europa. Op de eerste plaats is de politie er hier voor de bescherming van de staat. Hoe de burgers zich moeten redden is de vraag. De vier onderstaande foto's geven een beeld van de PIR.

33.

Het leven op straat

Hoe de mensen hier in Kinshasa of daarbuiten overleven is de grote vraag. Zoals in veel Afrikaanse landen bestaat er een zeer levendige straathandel. Alles wat ook maar enige waarde heeft wordt hergebruikt. Hout, ijzer, banden, plastic enz. Maar voor velen is het leven hard. Kinderen die niet naar school kunnen maar stenen met een hamertje moeten verkleinen in kleinere brokjes. Of nog erger ... die wees zijn en zich maar op straat moeten zien te redden. Ouders in haveloze kleding die langs de kant van de weg in de modder proberen nog iets te verkopen. De vier onderstaande foto's geven nog 'de betere situaties weer'. Anderzijds ... en dat is natuurlijk de keerzijde van 'het recht van de sterkste' grote Mercedessen en 4 wheels drives die met eigen escortes zich een weg banen door de grote stad.

32.

Het verkeer

Vele collega's die worden uitgezonden, krijgen een cursus terreinrijden om goed voorbereid te zijn om onder moeilijke omstandigheden zich toch goed te kunnen redden (denk bijv. aan de bergen in Afghanistan). Wat Cor en ik echter hier in Kinshasa op verkeersgebied meemaken is bijna onmogelijk om te beschrijven, laat staan het dagelijks te ondergaan. Ik weet niet of er een cursus asociaal rijgedrag bestaat in de wereld anders zou die ongetwijfeld hier gegeven kunnen worden. De druktste straat in de hoofdstad heet 'Boulevard de 30 Juin' en loopt van west naar oost door de stad Kinshasa. Zoals al eerder vermeld telt Kinshasa tussen de zeven- en achteneenhalfmiljoen inwoners. Toen men niet meer wist hoe de verkeerschaos in de stad moest worden opgelost, kwam er een 'genie' met een briljant idee: 'Haal alle verkeerslichten weg, verwijder alle verkeersborden uit de stad en laat de bestuurders het verder zelf uitzoeken'. Briljant. Het gevolg laat zich raden. Op een gedeelte waar normaal twee auto's van de weg gebruik maken, doen dat nu drie auto's. Bij het inhalen in Nederland heb je wanneer je dit krap doet nog altijd 30 a 50 centimeter ruimte opzij van je auto. Hier dus maar een centimeter of 8 a 10. Waar de 'Boulevard de 30 juin' ruimte biedt voor tweemaal 3 rijen dik maken nu tweemaal 4 rijen auto's hier gebruik van. Gebruik van ...is een te net woord. Snij elkaar zoveel mogelijk af, toeter waar een scheldwoord niet helpt, geef richting aan met je armen uit het raam, wees hondsbrutaal en denk vooral: 'God zegen de greep - et aller'. Doe je dit niet, zoals wij keurig rijtechnisch in Nederland zijn opgevoed, dan kom je nooit op je werk. Daar waar het echt niet meer kan, staan 'levende stoplichten in uniform' op een verhoging in de straat die nog proberen iets van de chaos te reguleren, arme policiers de roulage. Nog een klein maar niet onbelangrijk detail: Wanneer je denk toch snel een gaatje te hebben gevonden pas dan op; dit gaatje in het verkeer is er niet voor niets. Grote gaten in het wegdek zorgen ervoor dat van de meeste auto's de schokbrekers het al lang geleden hebben begeven. Soms kun je met je Nissan Terrano daar nog wel door maar prettig rijden is anders. Als voetganger ben je helemaal aan de goden overgeleverd en is het gokken met je leven om over te steken. Vaak sta je dus stil en op dat moment komen allerlei verkopers van 'van alles en nog wat', gauwdieven, bedelaars en gehandicapten via je raam binnen om hun waren of hulpkreten kenbaar te maken. De deuren zijn echter altijd op slot. Helaas werkt de airco in onze auto niet dus de ramen moeten wel omlaag blijven anders is het helemaal niet meer uit te houden. Ik rook al een aantal jaren niet meer maar dat wordt hier ruimschoots goedgemaakt door de enorme luchtverontreiniging door het verkeer. Openbaar vervoer is een enorm probleem en daarom hebben particulieren ook dit zelf opgelost. Koop een VW-busje van 30 jaar oud, plaats daarin 4 of 5 zeer smalle bankjes waar tenminste 4 mensen naast elkaar kunnen zitten, snij grote ronde gaten in de zijwand voor de luchtcirculatie en op die manier kun je toch een man of 23 tegelijk per ritje vervoeren. Soms zijn het er meer maar die hangen er dan aan de buitenkant aan. Maar tja .... c'est l'Afrik. Ik denk dat wanneer Cor en ik terug zijn in Nederland het verstandig is wanneer wij eerst eventjes een cursusje 'normaal verkeersgedrag' zouden moeten volgen want ondanks alles passen ook wij ons in Kinshasa aan.

31.

De werkzaamheden van Cor en mij

Cor werkt als monitor wat betekent dat hij toeziet of de politiemensen van de UPI hun taken goed uitvoeren op de verschillende posten en de V.I.P.-begeleding. Ik werk samen met een Portugees als liaison officier wat inhoudt dat wij de contacten onderhouden met alle belangrijke instanties van de verschillende politieeenheden in Kinshasa. Een job vol uitdagingen.

30.

Vertier

Natuurlijk is er in elk land en zeker in een grote stad wel vertier te vinden. Het is maar net welk soort vertier je zoekt. Wat hier in Kinshasa vooral opvalt is dat er vele hulporganisaties aanwezig zijn die vooral hun blanke medewerkers naar Congo hebben gestuurd. Blank heeft geld en daar wordt direct op ingespeeld. De huizen die te huur zijn kosten een jaar geleden nog $ 800,- per maand maar voor hetzelfde huis betaal je nu zo'n $.2500,- per maand. MUNOC is de grootste vredesmissies in de wereld en bracht tienduizenden militairen naar dit land en dus ook naar Kinshasa. Er zijn bars, restaurants en nachtclubs waar alleen deze N.G.O.'s komen. De prijzen zijn uiteraard in dollars en die prijzen kan een 'gemiddelde Congolees' nooit van zijn leven betalen. Er ligt midden in de stad een 18-holes golfbaan en er is zelfs een groot apart zwembad met tennisbanen, een basketbalveld, enz. voorzien van een restaurant en bars. De enige Congolezen die hier komen zijn diegene die hier moeten werken. Natuurlijk ga ik hier ook wel eens naar toe maar het is niet 'mijn Afrika'. Dat bevindt zich buiten de grote stad. Mijn perceptie is natuurlijk zwaar beinvloed door mijn verblijf in 1992 in Angola. Maar geef mij maar de doodse stilte van het platteland, de grashutten of stenen huisjes met bijna altijd arme maar vriendelijke mensen en de geur van brandend houtskool en maniok.

29.

De werkzaamheden algemeen

De algemene werkzaamheden van EUPOL bestaat uit het opleiden van de Unite de Police Integree. Deze eenheid zorgt tijdens de transitietijd voor de beveiliging van met name genoemde gebouwen en instellingen alsmede voor de bescherming van bepaalde tot deze instituties behorende personen. Ook andere V.I.P.'s worden door deze UPI beschermd en begeleid. Ze worden opgeleid in Kasangulu door Franse collega's van de Police Nationale. De opleiding bestaat uit een algemene ME-opleiding. Tevens komen alle aspecten van de zelfverdediging aan de orde. Wat er na de verkiezingen met deze eenheid zal gaan gebeuren is nog niet duidelijk. Zowel mannen als vrouwen maken deel uit van deze Unite de Police Integree. Een heikel punt is vaak het salaris van de Afrikaanse politieman en dat is hier niet anders. De middelen zijn echter wel aanwezig en zijn modern; nieuwe auto's, een professionele uitrusting, nieuwe uniformen enz.

28.

De puntjes op de 'i'

'Kees, Hoe gaat het eigenlijk met je Franse taal?' Dit wordt mij regelmatig gevraagd in de emailtjes die ik krijg. Tja ... wat daarop te zeggen. Vooral in het begin is het erg wennen aan de intonatie en de snelheid waarmee gesproken wordt. Maar dat gaat steeds beter. Ik versta inmiddels 80% en ook het spreken gaat steeds beter. Weet ik een woord niet dan kan ik het inmiddels een beetje omschrijven zodat we er toch wel uitkomen. Echter de 25e maakte ik een blunder waar nu nog om wordt gelachen. Er waren twee nieuwe collega's bijgekomen van de Franse Gendarmerie. Ze wilden wat over de stad Kinshasa weten en ik vertelde hun dat het toch wel gevaarlijk kon zijn omdat een van onze collega's inmiddels tweemaal was beroofd. Ik zei letterlijk: 'Ik est viole deux fois'. Hun ogen werden groter en groter en ze keken elkaar aan met een blik van zo erg zal het toch niet zijn! Maar een letter i teveel in een woord kan grote gevolgen hebben. Ik had moeten zeggen: 'Il est vole deux fois' om duidelijk te maken dat hij tweemaal beroofd was. Nu had ik gezegd dat hij tweemaal was verkracht.

27.

24-01-2006

Om 10.00 uur stap ik inderdaad samen met Arito in de auto van Custodio. We worden door drie andere auto's begeleid en er rijdt nog iemand van een ambassade mee in de stoet. Na een uur bereiken we Kasangulu en zie ik tot mijn verbazing bijna 1.000 nieuwe politiemensen aangetreden staan in de gloeiende zon. Er is een overdekte exercitieplaats waar een hondertal stoeltjes staan opgesteld voor alle genodigden. Ik zie op de voorste stoeltjes namen hangen van de minister van binnenlandse zaken, de gouverneur van de provincie en vele andere hoogwaardigheidsbekleders. Ik heb verder nog nooit zoveel generaals van politie en leger bij elkaar gezien. Na vele ceremonies en speeches wordt er een Franse luitenant van de Gendermerie naar voren geroepen en de minister reikt hem voor zijn verdiensten de 'medaille de la paix' uit voor zijn grote bijdrage die hij leverde in de MONUC-missie tijdens deze transitieperiode. Als ik hem later feliciteer blijkt hij mij te kennen uit Bosnie. Ik mocht daar werken als waarnemend districtcommandant en hij was (korte tijd) een van mijn stationcommanders in Jablanica. Wat is het toch een kleine wereld. Na de Franse en het Congolese volkslied waarbij we natuurlijk salueren worden er aan de minister, de gouverneur en aan de aanwezige dames een gasmasker uitgereikt. Ook wij kunnen we uiteindelijk een krijgen wanneer we dat willen. Ik vermoed al wat er gaat gebeuren, bepaal waar de wind vandaan komt en bedank beleefd. Even later begint er door het nieuwe 4e bataljon een ME-demonstratie waar je u tegen zegt. Alles komt aan bod, brandende autowrakken, aanhoudingstechnieken, en inderdaad de inzet van traangas. Er komt zelf een ambulance om de 'gewonden' af te voeren. Fantastisch om te zien is hoe een vierhonderd man als demonstranten spelen. Deze groepen worden aangevuurd door een 'tovernaar in klederdracht' en onder luid Afrikaans gezang en gejoel worden de ME-ers geprovoceerd. Er moet gezegd worden dat de Fransen collega's van de C.R.S. een prima opleiding verzorgt hebben. Na afloop van deze demonstraties blijkt de sterkte van Arito als liaison officier. Hij blijkt bijna iedereen te kennen en sleept me in zijn kielzog mee om me aan iedereen voor te stellen. Zelf de Franse ambassadeur wordt niet overgeslagen (alleen de minister niet). Grappig is dat velen mij aanspreken met mon (monsieur) colonel omdat een Congolese politie- of legerkolonel eveneens twee gouden sterren op de schouder hebben. De streepjescode op mijn overhemd (16 kleurrijke batons) helpt waarschijnlijk ook een beetje. De hele ceremonie heeft bijna 4 uren geduurd en was een groot succes. Na afloop reed iedereen terug naar Kinshasa waar in restaurant 'La Piscine' nog iets werd gedronken en 'gesnackt'. Opnieuw wordt er hier veel genetwerkt. Prima dag.

26.

23-01-2006

Vanmorgen verhuizen Cor en ik dus naar onze nieuwe onderkomen. We stouwen al onze kisten en koffers met tassen op de kamer en zijn blij als alles op zijn plaats staat. Wat een hitte en wat zweten. Als ik de gordijnen openschuif zie ik tot mijn schrik honderden mieren in rotten van vier over de muur lopen richting vensterglas. Ik sla alarm en dat wordt direct opgelost. Er wordt een bus insecticiden leeggespoten, de mieren vallen bij bosjes neer en het probleem is opgelost volgens de Congolezen. Ik veeg de zooi bij elkaar en denk er het mijne van. 's Middags bestaat voor Cor uit het monitoren met andere collega's, en voor mij uit administratief werk. Een tegenvaller is dat we 's avonds geen lakens en kussenslopen blijken te hebben. Ze waren ons wel beloofd maar helaas ..... c' est l'Afrik. Ik kom de Chef de Mission, Custodio, tegen en hij zegt dat ik morgen met hem mee ga naar Kasangulu. Wat er daar staat te gebeuren..... geen idee maar ik weet inmiddels wel hoe het eruit ziet. Dit vertel ik Custodio maar niet. We zullen om 09.00 uur vertrekken en ik ben benieuwd. Ik ga om 22.00 uur naar bed maar wordt om 01.00 uur al weer wakker. Mijn hals klopt en voelt raar aan. De lucht van de pesticiden zal nog dagen blijven hangen.

25.

22-01-2006

Vandaag is het zondag en gaan Cor en ik op stap om een klein reservaat te bezoeken waar de laatste Bonobo's van Congo zijn ondergebracht. We missen echter een bepaalde afslag en komen na anderhalf uur rijden bij een grote tolweg. Dat kan nooit de bedoeling zijn. We keren om een na een half uurtje zie ik vele stenen huisjes langs een zijweg die me sterkt doen herinneren aan Angola. We besluiten deze zandweg in te slaan en wat meer van het landelijke Congo te ervaren. Tot onze grote verbazing zien we wat later een groot bord welke verwijst naar de politieschool van de UPI in Kasangulu. We rijden erheen en worden hartelijk welkom geheten door de aanwezige commandant en enkele tientallen politiemensen in opleiding. Na een rondleiding en uitleg nemen we weer afscheid en hebben we onze zondag prima besteed. De Bonobo's komen nog wel een andere keer.

24.

21-01-2006

Vandaag staat de gehele dag in het bekijken van huizen en appartementen m.b.v. een nieuwe bemiddelaar die voor 50% van een maandhuur wil bemiddelen. We zijn samen met twee nieuwe Franse collega's, Patrick en Antoine. We bekijken 12 huizen en appartementen. De Fransen hebben als eis dat ze perse twee gescheiden badkamers wensen. Die zijn er wel maar je betaald er ook naar. Het laatste huis dat we bezoeken bestaat uit een appartementencomplex (niet groot) met een woonkamer, een badkamer, twee slaapkamers, een badkamer met toilet en een kleine keuken. Cor en ik zijn het al gauw eens en we happen toe. Het is in ieder geval veilig want het is stevig ommuurd en wordt bewaakt door twee veiligheidsmensen op 24-uurs basis. 'Maandag gaan we over.' 's Middags in Hotel Marika ontmoet ik een Duitse jongeman. Hij komt niet meer bij van het lachen als ik vertel dat ik een Nederlandse politieman ben die werkt in Kinshasa. Hoe kan dat ooit goed komen? Hij belt direct zijn vriendin in Duitsland en samen kunnen ze smakelijk lachen om Cor en mijn aanwezigheid zonder perspectief. Als ik vraag wat hij doet hier in Kinshasa is het mijn beurt om in in een grote schaterlach uit te barsten. Hij vertelt dat hij werkt als acrobaat en circusartiest voor een speciaal project met een beperkt budget. Normaal werkt deze Munchener voor een theaterschool in Brussel. Wie is er nou gek?

23.

20-01-2006

We hebben een bemiddelaar in huizen gevonden en Cor en ik gaan met hem op stap. Uiteindelijk vinden we een appartement dat schoon is en veilig maar het is klein. We besluiten het achter de hand te houden en kijken verder. Opnieuw vinden we iets dat groot is, veilig is, schoon is alleen wil de eigenaar opnieuw een borg van drie maanden en de bemiddelaar wil een bedrag van $ 1.500,- als bemiddeling (een maand huur). We leggen het contract voor een aan Belgische collega die het direct afwijst. Ook Arito kijkt er even naar en wijst het direct af. 50% van het maandbedrag aan huur is normaal als bemiddelingskosten en niet meer. Ook de borg staat hem niet aan zodat het opnieuw niet doorgaat. Wel krijg ik de naam van een andere bemiddelaar en kan morgen opnieuw aan de slag. 's Avonds zijn we uitgenodigd bij de Italiaanse collega's om gamba's te komen eten. Heerlijk.

22.

19-01-2006

Vanmorgen ben ik met Arito naar een vergadering geweest waar alle politiechefs van Kinshasa aanwezig waren. Er was een operatiebevel gemaakt ter voorbereiding op de komende verkiezingen. Met de 16 aanwezigen wordt dit operatiebevel doorgenomen en aangepast. Met de laatst aangebrachte wijzigingen kan iedereen instemmen en wordt besloten om vrijdag 27-01-2006 opnieuw bij elkaar te komen zodat alles duidelijk is voor de verkiezingen van 30 juni 2006. De vergadering duurde bijna 3 uur en werd besloten met een cola, koeken en pinda's. Intussentijd heeft Cor een appartement gevonden welke hem wel aanstaat. Ik heb Cor min of meer de vrije hand gegeven om iets te vinden want het is nu eenmaal erg moeilijk om wat te vinden. Toch gaat het uiteindelijk niet door omdat we ons opnieuw niet kunnen vinden in de borg die we moeten betalen (die zien we natuurlijk nooit meer terug). Van Paulo Emphadinas, Portugees en onze financiele man, hebben we inmiddels wel een voorschot ontvangen zodat we weer wat ruimer in ons jasje zitten.

21.

18-01-2006

Eindelijk lukt het met behulp van de Belg, Olivier Pire, om mijn internetverbinding tot stand te brengen. Een kwestie van een nieuw IP-nummer of zoiets. 's Avonds eet ik met Cor in 'Chez Philo' en ik bestel iets met vis. Cor besteld garnalen. Tot mijn grote verbazing krijg ik echter krokodil. Geloof me dat dit echt niet aan mijn Frans heeft gelegen. Echter, het ziet er prima uit en ik besluit het maar zo te laten. Het smaakt voortreffelijk (een beetje kip / kalkoenachtige smaak). Dus krokodil ga ik zeker nog eens vaker eten.

20.

17-01-2006

Vandaag is het opnieuw een rustige dag omdat iedereen vrij is. Nu wordt de moord op de eerste premier van Congo, Patrice Lumumba herdacht. Na de dag van gisteren betekent dit dus een lang weekend voor de Congolezen en dat blijkt ook wel uit het verkeer in de stad. Het is erg rustig. Cor en ik bezoeken opnieuw een appartement dat nog niet vrij is maar wel binnekort vrij komt. Het is een soort 'Centre Parks' maar dan op zijn Afrikaans. De rondleiding begint en zodra we binnenstappen schopt degene die ons rondleidt met een boog een grote dode muis naar buiten. Nee, dit wordt niets. We gaan eventjes lang bij de Franse collega's die met zes man in een huis wonen. Huis??? Zeg maar rustig een residentie van ongekende allure. Ieder heeft een eigen grote slaapkamer met aangrenzende badkamer, er zijn meerdere grote ruimtes die als woonkamer kunnen dienen, er is een grote veranda met een prachtig uitzicht over de stad Kinshasa. Meerdere garages en een enorme schotelantenne. Uiteraard zijn er vier mensen personeel om het geheel te kunnen onderhouden. Alleen de tuin is al een dagtaak. Ongelofelijk maar ja met zes man tegelijk is zoiets te betalen. 's Middags lunchen met Arito bij hem thuis. We gaan nog even langs een andere Portugees die vandaag 50 konijnen heeft geslacht. Arito koopt er vijf. De vrouw van deze Portugees is Vlaamse dus we kunnen eventjes Nederlands met elkaar praten. Ook de dochters spreken Nederlands, Frans, Spaans, Portugees en Engels. Avonds bekijken Cor en ik op de kamer wat ik tot nu toe heb gefilmd want ik was bang dat ik over de eerste opnames had heengespoeld. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn.

19.

16-01-2006

Vandaag heb ik de hele dag op mijn bureau gewerkt. Ondanks de airco heb ik veel last van mijn verbrandingen aan de voorzijde. Vandaag is het een nationale herdenkingsdag naar aanleiding van de moord op de vader van de huidige president Kabila.

18.

15-01-2006

Gisteravond had ik mijn twee plastic flessen willen vullen met kraanwater wat ik normaal eerst zuiver door het door een waterzuiveringsinstallatie te gooien. Maar ik dacht dat doe ik morgenvroeg wel eventjes. Helaas. Toen ik wakker werd bleek er een stroomstoring in Kinshasa te zijn die duurde tot 18.45 uur. Er was dus ook geen water. Uiteindelijk water uit het zwembad gehaald en gefilterd. Wat moesten we vandaag gaan doen? Er was geen electriciteit en we hadden geen vervoer. 's Middags ben ik een half uurtje gaan zwemmen en vervolgens een uurtje in de zon danwel bewolking gaan liggen lezen. Toen Cor kwam, zag hij al dat ik wat rood begon te worden en ben direct uit de zon gegaan. Het was echter al te laat. Volledig verbrand aan de voorzijde moest ik op een pijnlijke manier er achter komen dat de zon (ondanks de bewolking) wel recht boven je staat en dus sterk is.

17.

14-01-2006

Het is zaterdag en ik ben vrij maar Cor niet. Echter wat zal ik de hele dag in mijn hotel moeten doen. Ik heb immers geen vervoer. Ik besluit met Frank Letout en Cor mee te gaan. We maken een rondje langs enkele posten die door de U.P.I. (Unite Police Intergree) worden bemand. We gaan langs het EU-gebouw waar de verkiezingen worden voorbereid, langs Ndolo waar de l'imprime wordt bewaakt, een gebouw waar al het verkiezingsmateriaal wordt gedrukt. en langs Maison Code Penal waar een strafhof zetelt die werkt voor het internationale gerechtshof. Ook hier zijn de verblijfsomstandiheden voor de politiemensen slecht. 's Middags krijg ik van Pierre (Canadees) zijn prive laptop waarop ik Dreamweaver kan installeren (door dit software programma kunt u een beetje volgen wat ik doe). 's Avonds zie ik in het restaurant tot mijn grote verbazing de Franse kolonel Eric Hombrados waar ik in Bosnie enkele contacten mee had tijdens mijn UNIPTF-missie. Het is dus toch een kleine wereld.

16.

13-01-2006

's Avonds op de kamer proberen we de computer op te starten maar deze is geblokkeerd door driemaal een fout wachtwoord in te tikken. Via mijn voorganger, Willem Lerutte, naar Staf Kmar gebeld en vervolgens naar D.T.O. We komen in een bureaucratische cirkel terecht waarin geverifieerd wordt of ik inderdaad C.F.C. Poelma van Schiphol ben en of ik mijn smartkaart misschien even wil voorlezen. Allerlei vragen die niets met het probleem te van doen hebben en ik schiet in de lach ... wordt boos en zeg dat ik in Kinshasa zit en niet in Nederland. Jawel... maar toch. Het probleem is duidelijk, het wachtwoord is geblokkeerd. DTO vraagt mij telkens om een OT-nummer wat mij niets zegt. Ik bel met mijn mobieltje en schei er na een kwartier maar mee uit omdat het anders teveel in de papieren loopt.

15.

13-01-2006

We bezoeken de Nederlandse Ambassade en worden direct naar de residentie van mevrouw Van der Laan (ambassadeur) geleid. Ze zat met een delegatie in de tuin en was zeer verrast door onze komst. We stelden ons voor en vertelden dat we een afspraak hadden met de generaal Mulder. Dat paste haar waarschijnlijk ook beter en ze begeleidde ons direct naar de ambassade. Volgende week gaan we nader met haar kennismaken. De generaal geeft ons een presentatie van zijn werkzaamheden hier in Congo en al snel komen we tot de conclusie dat de hervorming van de politie en het leger een enorme klus gaat worden die bijna niet te realiseren is. We nemen de spullen in ontvangst (wapens, munitie en een satcom met computer) en maken een rondje langs het ambassadepersoneel. 's Avonds eten we in een restaurantje waar ' tout les blancs' blijkbaar eten. We zien ook ' lokale gerechten' en bestelen antilopevlees. Het smaakt zoals het eruit ziet en ik vind het niet lekker. Ik weet het natuurlijk niet zeker maar vermoedelijk heb ik de gebakken stukken gekregen waarmee de antilopes zich gewoonlijk trachten voort te planten.

14.

13-01-2006

De Fransen zijn hier met tien man sterk en komen van de Police National C.R.S. (Compagnie Republique Securite) Onder leiding van Laurant maken we een rondrit door de stad. Tevens bezoeken we de 'Echangeur'. Dit is een enorm monument geweest van president Mobutu en vanaf elke plek in de stad zichtbaar. Hier is de politieopleiding gevestigd in de gebouwen onder het monument. Politieopleiding is een groot woord. De politie is hier natuurlijk niet voor de bescherming van de mensen maar voor de bescherming van de staat. Ze worden dan ook opgeleid als beveiliger van gebouwen en personen. Bij de 'Echangeur' verblijven 900 mannen en vrouwen. Degene die op wacht moeten, krijgen een UZI met vijf patronen en vervolgens staan ze op wacht op 7 verschillende posten. Een van de posten is de beveiliging van de Nationale Asemblee en de Senaat. We bezoeken dit enorme gebouw en zien onder welke slechte omstandigheden de 'politiemensen' moeten werken. Bij de ingang is een tent neergezet waar ze kunnen rusten. 's Morgens krijgen ze een homp brood en 's avonds laat (en dat kan pas na middernacht zijn) een hap rijst met vis. De keuken bij de 'Echangeur' is een Nederlandse veldkeuken van de KL. Deze moet 16 uur per dag draaien om iedereen nog een klein beetje te voeden. Het salaris bedraagt $20,- per maand. Geen wonder dat velen dan ook deserteren omdat ze het niet meer lonend vinden. Bewonderenswaardig is hoe Laurant probeert er de moed in te houden onder deze mannen en vrouwen.

13.

12-01-2006

Cor en ik gaan boodschappen doen in een (dollar)-supermarkt die goed is voorzien en ons door Fransen is aangeraden. Een voordeel is dat het niet zover bij ons hotel vandaan is. We lopen in uniform en zijn geadviseerd om altijd met zijn tweeen op pad te gaan. Voor mijn gevoel is Kinshasa een grote dierentuin waarin alle wilde beesten los rondlopen en wij in onze kooien opgesloten behoren te blijven. Het is erg druk in de stad. Om de haverklap worden ze aangesproken door bedelende kinderen of mannen die ons iets proberen te verkopen. We moeten aan de overkant van de straat zijn en uit een ooghoek zie ik een man zonder benen op ons toe komen. Hij roept nog: 'police, police ... police' maar we steken over en negeren hem. Hoe kan ik zo hard zijn. (Ik had alleen biljetten van 20 dollar op zak). 's Avonds in bed denk ik nog aan hem. Hoe moet zo iemand in hemelsnaam overleven. Wat je ook doet hier in Kinshasa, je kunt niet de zorgen van heel Congo op je nek nemen want dan ga je er zelf aan onderdoor.

12.

11-01-2006

Na het innemen van de Lariam worden we om 09.00 uur opgehaald en gaan naar de Eupol-basis. Dit is een prachtig groot ommuurd huis en behoorde eerder toe aan de premier onder president Mobutu. Deze minister is om het leven gekomen bij een vliegtuigongeluk. We moeten allerlei formulieren invullen. Lunchen doen we rond 12.00 uur in een restaurant met Arito en betalen $20,- per persoon voor eten dat de moeite niet waard was. Kinshasa blijkt een dure stad. Ondanks dat Congo een schatrijk land is moet alles worden ingevoerd wat de produkten natuurlijk duur maakt. Er zijn vandaag ook twee nieuwe Franse collega's van de Police National (CRS) aangekomen. Om 14.30 uur worden we verwacht op het imposante kantoor van Arilio Custodio, de Portugese chef de mission. We moeten ons alle vier in het Frans uitgebreid voorstellen en ik moet zeggen dat de Fransen dat goed af gaat. Hij maakt allerlei aantekeningen. Ik ben als laatste aan de beurt en heb dus goed de tijd om mij voor te bereiden. Het gaat wel maar het houdt niet over. Vervolgens is hijzelf een uur aan het woord en blijkt een echte Francofiel. Na afloop deel hij mede dat Patrick bij operatien gaat werken, Antoine wordt instructeur, Cor wordt monitor en ik wordt de liaison officer en assitent van Arito. Terug op de gang verteld Antoine dat hij onder de indruk is van het vloeiende Frans van Costudio. Ik antwoord dat ik dat ook ben omdat ik meer dan de helft niet heb begrepen. Antoine kan er wel om lachen.

11.

10-01-2006

De weg van het vliegveld naar ons hotel in Kinshasa is 56 kilometer lang. Onderweg ben ik met mijn gedachten terug in Angola maar wat ik hier zie is nog veel hectischer. Cor kijkt zich uiteraard ook de ogen uit en we zien met verbazing 50 kilometer aaneengesloten straathandel langs de kant van de weg. Veel troep, plastic, autobanden, kraampjes, rokende vuurtjes en lopende mensen. Heel veel mensen en zichtbare armoede. Verkeersregels zijn er volgens mij niet. Sommige auto's die hier rondrijden zou ik in Nederland nog niet aan een autosloopbedrijf durven aanbieden laat staan een APK-keuring laten ondergaan. We komen aan in hotel Marika. De kamers waren keurig gereserveerd en zien er redelijk uit. De vele bagage wordt drie hoog gebracht en daar zijn we dan. Eerst maar eens eventjes liggen en wat slaap inhalen. 's Avonds om 18.30 uur wordt er voor ons gebeld. Arito Ferrero is een andere Portugese collega en nodigt ons uit om een biertje te gaan drinken. Dat doen we en op het terras van 36/15 praten we honderd uit. In het Engels gelukkig. We blijken beide aan de UNAVEM-missie in Angola te hebben deelgenomen en hij heeft veel gewerkt met Nederlandse collega' s die ik ook ken. Hij raakt niet uitgepraat en heeft het altijd goed met de Nederlanders kunnen vinden. Na ruim een uur zegt hij dat hij wil dat ik met hem ga werken. Hij gaat er wel niet over maar de Chef de Mission is ook een Portugees dus waarschijnlijk wordt dat 'wel eventjes geregeld'. Ik ben op mijn hoede want als majoor heeft hij een staffunctie binnen de eupol Kinshasa en op een staffunctie zit ik niet direct te wachten. Laat mij maar lekker in het operationele veld werken.

10.

De aankomst

We hadden samen 180 kilo bagage bij ons wat was verdeeld over vijf metalen kisten, een plunjebaal, twee koffers en handbagage. Na de snelle paspoortcontrole werden we opgewacht door onze Portugese collega, Antonio Gonsalves. De bagage werd op karren geladen en we gingen naar buiten. Nu heb ik al het een en ander meegemaakt op diverse luchthavens in de wereld maar wat er hier gebeurde sloeg alles. We werden onmiddellijk omringd door een man of 15 die 'letterlijk vochten' om onze bagage honderd meter verder naar de auto te mogen brengen. Na een interne veldslag bleven er per kar drie man over die alles regelden. We lieten alles maar gelaten over ons heen komen daarbij wel oppassend wat er met onze bagage gebeurde. Na vijftien meter riep degene met de grootste mond al te schreeuwen dat hij $10,- moest hebben en zodra ik eventjes stilstond, voelde ik plotseling dat een jochie van een jaar of zes mijn schoenen aan het poetsen was. Warm was het eerste waar ik aan dacht toen ik buiten de aankomsthal stond. Vertrokken bij -3 graden is het hier een graad of 28 en vochtig. De zon probeert hier en daar door het wolkendek te breken. Uiteindelijk lag alle bagage in de auto, zaten Cor en ik achterin op de bank en betaalde Antonio nog wat Congolese franken aan iemand die tijdelijk op de auto had gepast. Bienvenue a l' Afrique.

9.

HET VERTREK

Het vertrek is natuurlijk nooit gemakkelijk. Zowel Cor als ik hadden besloten om thuis afscheid te nemen en dit niet op Schiphol te doen. We werden weggebracht door onze collega's Patrick Taribuka en Ab Maas. Op de luchthaven waren meerdere collega's die afscheid van ons namen. Eindelijk was het dan zover. Om 20.10 uur vetrokken we naar Nairobi. We zaten comfortabel want we hadden in het vliegtuig geen stoelen voor ons en konden dus de benen strekken. Om 03.30 uur passeerden we de evenaar en kwamen om 04.15 uur in Nairobi aan. Vervolgens vertrokken we om 07.30 uur naar Kinshasa waar we te 10.10 uur aankwamen.

8.

DE VOORBEREIDING

Van 2 t/m 6 januari zitten Cor en ik dus op de School voor Vredesmissies in Amersfoort. We zijn ingedeeld bij een klas van 20 officieren die voorbereid worden op hun vertrek naar Sudan. Op het SVV heeft men begrip voor onze situatie, nemen door wat we allemaal al gehad hebben en krijgen een aangepast programma. Op 3 januari worden we gebeld dat 'men' bericht heeft gekregen dat we op 9 januari verwacht worden in Kinshasa. Dat wist ik al 14 dagen. De tickets waren al geboekt bij het ATP op Schiphol en daar kon ik natuurlijk gemakkelijk achter komen. Echter we worden op 9 januari verwacht in plaats van te vertrekken. Of we bereid zijn om zaterdag 7 januari te vertrekken dan zijn we in ieder geval op tijd in Kinshasa. Nee dus. 4 januari gaan Cor en ik naar Reek om de mijnencursus te volgen. We hebben nog steeds een aantal spullen niet. Is het mogelijk dat we die zelf gaan halen in Maaldrift? Ook nee dus. De spullen zullen vrijdagmiddag bij ons thuis worden afgeleverd.

7.

Het was al na 22.30 uur toen ik 16 december 2006 thuiskwam en Cor nog moest bellen. Het was de bedoeling dat we de volgende morgen om 08.30 uur in Reek (bij Nijmegen) zouden zijn om naar de mijnenschool te gaan. De mijnenschool is nu eenmaal verplicht. Het is echter onmogelijk. Ik kan mij zomaar niet eventjes in tweeën splitsen. Schiphol laten afweten kan niet omdat ik ook POCAL-diensten draai (piketofficier calamiteiten). Dit kan ik niet aan iedere willekeurige officier overdragen worden want je moet er voor zijn opgeleid. In dezelfde week krijgen Cor en ik een 'meldingsinstructie' dat we nog een week naar het SVV in Amersfoort moeten om een missiegerichte opleiding te volgen. Ook dit is verplicht. Het is onmogelijk om dit tussen Kerst & Oud en Nieuw te volgen want we draaien op Schiphol met een minumum bezetting de POCAL-diensten op 24 uurs basis. Hoe gaat het nu verder? Men wil dat we in de eerste week van januari naar het SVV gaan en is dan bereid om onze datum van vertrek naar Kinshasa te verschuiven. Op die manier kunnen we dan toch van ons inschepingsverlof genieten. Na overleg met Cor besluiten we dan maar zonder inschepingsverlof te vertrekken en deze missiegerichte opleiding van 2 tot en met 6 januari te ondergaan. Op 1 januari 2006 heb ik mijn laatste dienst op Schiphol. Ik ben absoluut niet cynisch maar we gaan pas sinds 1978 naar het buitenland (Libanon) en dit wordt mijn zevende buitenlandse uitzending. Hoe kan het toch dat de voorbereiding altijd zo slecht geregeld is.

6.

De baas aan de lijn

Vandaag ben ik vrij van Schiphol en om 15.00 uur gaat de telefoon. Een secretaris van de Europese Unie belt en zegt in het Engels dat de 'chef de mission' in Brussel is en dat hij me wil spreken. Het gesprek gaat nu verder in het Frans..... Het blijkt de Portugese politiecommissaris Adilio Costudio zelf te zijn. Ik heb geen tijd om na te denken en antwoord rustig op al zijn vragen. Hij blijkt een groot gedeelte van mijn CV langs te lopen. Wat heb je gedaan op de ambassade in Mokou? Je bent eerder in Afrika geweest, wat was je taak in Angola? Waarom wil je eigenlijk naar Kinshasa? Wat was het jaar dat je werkte in Egypte? Allemaal vragen waarvan ik het antwoord duidelijk in mijn CV had staan. Het ging dan ook duidelijk niet om mijn CV maar om de beheersing van mijn Frans. Het gesprek duurde zo'n tien minuten. Na afloop had ik er wel een goed gevoel over maar tja ... je weet nooit. Cor blijkt dezelfde middag ook door hem gebeld te zijn. Veertien dagen later krijgen we bericht van Staf Kmar dat we 9 januari 2006 verwacht worden.

5.

Skills & drills

Ik moet alsnog de 'skills & drills' in Apeldoorn en Stroe gaan volgen en wordt de dupe van mijn eigen stijfkoppigheid. Was ik nu maar gelijk met Cor gegaan want toen was het schitterend weer. De komende week beloofde niet veel goeds met veel regen. Waarom was ik dan niet direct samen met hem gegaan? Ik had het programma onder ogen gekregen en mij net als bij de verstrekking van de kleding afgevraagd of men wel goed bij zijn hoofd was. Het programma bestond onder andere uit: - het uit verwijderen van gewapende verzet uit woonhuizen, - hoe te reageren op een hinderlaag, - het schieten met de DIMACO machinegeweer, - lessen over het gevaar van mijnen, - het leren omleggen van sneeuwkettingen en nog een aantal aspecten die ver verwijderd zijn van mijn werkelijkheid in de stad Kinshasa. Ik neem als wapen alleen een pistool mee. Echter ik moest gaan want al deze onderdelen zijn inmiddels verplicht voor een ieder die wordt uitgezonden. In principe is het een prima idee dat men goed wordt voorbereid op een uitzending maar tja... als je dan bij een Afghanistanklas bent ingedeeld ... Een DIMACO had ik nog nooit van dichtbij gezien laat staan in handen gehad. Nu moest ik er mee leren schieten. Ik ben met mijn 51 jaar van de generatie die is grootgebracht met een BREN, MAG en UZI maar 'time goes on'. Ach ... achteraf viel het allemaal wel weer mee en ja, deze week regende het dat het goot.

4.

Bureaucratie

We krijgen Applicatieformulieren uit Brussel toegemaild die we zo volledig moeten invullen. Je kunt je hele CV er in kwijt en het moet vrijdag in Brussel liggen. Vreemd ... wanneer alles normaal was verlopen zaten we bijna in ons inschepingsverlof om per 01-10-05 Willem LeRutte af te lossen en nu worden we eerst nog eventjes door Brussel gescreand.

3.

Twee in plaats van één

Tijdens de opleiding op het OCKmar werden de geruchten dat we niet zouden gaan sterker. Majoor Willem Le Rutte zou per 1 oktober door ons afgelost worden maar er was blijkbaar onenigheid tussen het ministerie van defensie en het ministerie van buitenlandse zaken. Tijdens deze week hoorde ik dat Cor en ik wel zouden gaan, niet zouden gaan, dat ik alleen zou gaan en Cor later enz. enz. Op vrijdag hoorden we dat me maandag maar eens eventjes op het ministerie van defensie moesten komen. Toen wist ik in feite al genoeg. Het zou niet doorgaan. Dat bleek deze maandag ook. De missie werd uitgesteld en Willem Lerutte werd niet door ons afgelost. Waarom niet? Het ministerie van defensie wilde twee man in plaats van één naar Kinshasa sturen omdat dat veiliger en beter zou zijn. Daar valt wel wat voor te zeggen maar dat had men vooraf moeten bedenken. Defensie kan niet zomaar op eigen houtje twee man sturen omdat het een missie van de Europese Unie is en Nederland in Brussel slechts één plaats had geclaimd. Zouden er plotseling twee Nederlanders komen dan zou een andere nationaliteit deelnemend aan de EUPOL-Kinshasa iemand naar huis moeten sturen. Onbestaanbaar. Dus bij verlengen van de missie moest Nederland in Brussel eerst twee plaatsen claimen en heeft dat ook gedaan.

2.

Kleding en materiaal

We worden gekleed in Soesterberg. Buiten de extra zomerkleding stijgt onze verbazing wanneer we een gevoerde parka en een skibril krijgen uitgereikt. Even duidelijk gemaakt dat we toch echt naar een tropisch Afrikaans land gaan en dat we dit niet hoeven te krijgen. Er is echter geen discussie mogelijk want het zit nu eenmaal in het pakket. CKMar gen. Beuving was op bezoek geweest in Afghanistan en daar hadden de collega's gevraagd of ze geen parka en skibril konden krijgen want het was koud en de eigen Kmar verstrekte jas voldeed niet zo goed. De blauwe jas van de KLu was veel beter. Natuurlijk kon dat. Het zit nu standaard in ieders pakket. Ik ben de discussie maar niet verder aangegaan. Er zijn in ons pakket wel een paar dingen die nog ontbreken. We krijgen geen zomerbroek DT want die is er niet en wat me veel meer zorgen baart is het ontbreken van een 'personel waterpurifier'. Deze vragen we alsnog aan want het spul moet er zijn. Immers in Angola kreeg ik het ook mee en ik heb er veel gebruik van gemaakt. Je kunt er zo'n 500 liter water perfect mee zuiveren.

1.

Wat wordt het?

De voorbereiding verliep erg moeizaam. Cor Kranenburg en ik zijn naar het taleninstituut (N.I.O.W.) te Driebergen geweest om Frans voor gevorderden te doen en al tijdens deze 14 dagen kwamen er meer en meer geruchten dat het wel eens niet door zou kunnen gaan. Zelfs een andere missie in Sudan werd genoemd. Ook waren er even geruchten dat we met de KL naar Congo zouden gaan. Vooral de PvdA was een groot voorstander van een militaire missie naar Congo om te helpen bij het demobilisatieproces en bij de voorbereidingen op de verkiezingen. Cor en ik zouden dan als MP met de KL meegaan. Daar voelden we natuurlijk helemaal niets voor. We hebben ons opgegeven om voor de Europese Unie de politie in Kinshasa te monitoren en dan als MP naar Congo? Non, merci beaucoup.